Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, βρισκόμουν το καλοκαίρι στην Πάρο. Το 2019 όταν έμαθα για ονοματοδοσίες δρόμων γύρισα αρκετούς της Παροικιάς και διάβασα διάφορα ονόματα πολλών αξιοσέβαστων πολιτών, που είχαν φύγει από τη ζωή.

Μεταξύ αυτών βρήκα και το όνομα του ξαδέλφου μου, Πολυχρόνη Νικ. Μουρλά, σε κάποιο απόμερο δρομάκι, ξεχασμένο από την κοινωνία της Πάρου. Συζητώντας με έναν αξιόλογο πολίτη, μου είπε «δυστυχώς έγιναν λάθη και διαμαρτυρίες κατά την ονοματοδοσία».

Επί τη ευκαιρία αναδημοσίευσα στη «Φωνή της Πάρου» τα γεγονότα της Αντιπάρου (6/1/1942), τη δράση της εθνικής αντίστασης, την κατάδοση –δυστυχώς- στους ιταλούς, τις συλλήψεις και τα δεινά που υπέφεραν στις φυλακές, και τις ποινές του ιταλικού στρατοδικείου το 1943. Άλλοι σε πολύμηνες φυλακίσεις, άλλοι σε εκτέλεση και άλλοι σε ισόβια, όπως του Πολυχρόνη Νικ. Μουρλά.

Επίσης, δημοσίευσα και ένα δικό μου περιστατικό στην ηλικία των 10 ετών τότε, που είχε σχέση με τον Πολυχρόνη. Αναλυτικά δημοσίευσα και τη βοήθεια που προσέφεραν τα μέλη της εθνικής αντίστασης Πάρου, στον αγώνα για την ελευθερία από την κατοχή. Ακόμα, δημοσίευσα και μία πρότασή μου για τη μεταφορά της πινακίδας με το όνομά του Πολυχρόνη, από το σημείο που βρίσκεται σήμερα, σε κάποιο άλλο σημείο πιο κεντρικό, για λόγους που ανέφερα στο δημοσίευμα. Παράλληλα, έστειλα τα δημοσιευμένα κείμενα με μία προσωπική μου επιστολή, σε κάθε μέλος της επιτροπής ονοματοδοσίας και κάθε αρμόδιο. Δηλαδή, στους κ.κ. Νίκο Αλιπράντη, Χριστόδουλο Μαούνη, Μάρκο Κωβαίο (δήμαρχο), Κ. Ροκονίδα (επικεφαλής αντιπολίτευσης).

Κύριοι της επιτροπής, ο Πολυχρόνης Ν. Μουρλάς, δεν ήταν ένας αξιοσέβαστος ηλικιωμένος της γειτονιάς που μετά τον θάνατό του σε μνήμη του, του δώσατε το όνομα στον δρόμο που κατοικούσε. Ο Πολυχρόνης ήταν ένας νέος 28 ετών, που σκοτώθηκε στις 3 Μαΐου 1945 στον βομβαρδισμό του Αμβούργου της Γερμανίας, όπου βρισκόταν όμηρος, εργαζόμενος σε πλοίο-εργοστάσιο πολεμικών εφοδίων. Ο Πολυχρόνης άφησε γυναίκα και δύο μικρά κοριτσάκια.

Κύριοι της επιτροπής και άλλοι αρμόδιοι δεν επιτρέπεται να αγνοείτε περιφρονητικά τις αξίες. Δεν μπορείτε να αγνοείτε τις πράξεις του, ούτε και τη βοήθεια που πρόσφερε στους άγγλους αξιωματικούς και στρατιώτες να μεταβούν μέσω της υποβρυχιακής βάσης Αντιπάρου στη Μ. Ανατολή να πολεμήσουν τους ιταλογερμανούς.

Η τιμή και η προβολή του ονόματός του, που δικαιούται, δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε άλλη αποδοχή για την τοποθέτηση της πινακίδας του στον δρόμο που βρίσκεται σήμερα. Δυστυχώς πέρασε ένας χρόνος, και οι κύριοι που έλαβαν την επιστολή μου όχι μόνο κανείς τους δεν απάντησε, αλλά αδιαφόρησαν τελείως στην πρόταση μου. Η στάση τους αποτελεί μεγάλη απαξίωση.

Το Σύνταγμα της Ελλάδας προβλέπει ονοματοδοσία οδών, αλλά και μετονομασία οδών. Κρίμα, κρίμα, κρίμα

Πολυχρόνης Ιωάννου Μουρλάς

Υ.Γ. Λησμόνησα να αναφέρω ότι όταν δημοσίευσα όλα αυτά τα κείμενα έλαβα πολλά συγχαρητήρια. Ένας μάλιστα συμπολίτης μου με επέκρινε λέγοντας μου «έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να θυμηθούμε αυτά τα παιδιά που χάθηκαν;».