Τα 200 χρόνια από το 1821 έγιναν αφορμή για επετειακές μεγαλόστομες κοινοτοπίες. Με λόγια επίσημα, αόριστα, τετριμμένα στην κενότητά τους, που τραμπαλίζονται ανάμεσα στο πνεύμα της πατριδοκαπηλίας, του εθνικισμού ή/και του κοσμοπολιτισμού, της επίκλησης των «ευρωπαϊκών ιδεωδών», κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους κάθε αναφορά στην πραγματική ιστορία, για να εξυπηρετήσουν ιδιοτελείς σκοπούς.

Μάλιστα, έχουν θεσπίσει επί τούτου και κοτζάμ Επιτροπή «Ελλάδα 2021», επικεφαλής της οποίας έχει τεθεί επιφανής εκπρόσωπος του εφοπλιστικού κεφαλαίου, ώστε να δοθεί το δέον ταξικό στίγμα στις επετειακές εκδηλώσεις, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση... Στο επίσημο αφήγημα, εάν δεν παρακάμπτεται παντελώς το μεγάλο 1821, παρουσιάζεται απονευρωμένο από το ζωογόνο του περιεχόμενο, σαν να ήταν ένα μυστήριο μονόπρακτο, όπου οι προγονοί μας -αιφνίδια και σε πνεύμα ομοψυχίας- αποφάσισαν να στήσουν ένα κράτος, η ένδοξη πορεία του οποίου ως «πεπρωμένο της φυλής», οδήγησε με την αρωγή των Μεγάλων Δυνάμεων-«στρατηγικών συμμάχων» μας στη σημερινή «υπέρκομψη κατάσταση», για την οποία οφείλουμε όλοι «να είμαστε υπερήφανοι»! Αυτό λοιπόν το γελοίο επίσημο «περιεχόμενο», ταριχευμένο, σε συσκευασία «λαμπρών κοσμικών γεγονότων», συλλεκτικών νομισμάτων και κακόγουστων εμπορευμάτων μόδας λανσάρεται ανενδοίαστα από το καθεστώς...

Γιατί λοιπόν τρέμουν οποιαδήποτε αληθή-επιστημονική αναφορά στη μεγαλειώδη αυτή εθνικοαπελευθερωτική και κοινωνική επανάσταση; Μα ακριβώς διότι ήταν αυθεντική επανάσταση! Η επανάσταση δεν είναι κοσμικό γεγονός ούτε και εικόνα στις ειδήσεις. Είναι εκείνο το ορμητικό ξέσπασμα της λαϊκής οργής και αγανάκτησης, όταν κάποια στιγμή ξεχειλίζει η μακροχρόνια πολλαπλή εκμετάλλευση και καταπίεση, εθνική και ταξική, που κινεί τον τροχό της ιστορίας από το βάλτο της σήψης και της καταστροφής στη δημιουργική πρόοδο του ανθρωπισμού. Ο μέγας επαναστάτης και διαφωτιστής, πρόδρομος και μάρτυρας του αγώνα Ρήγας Φεραίος, διατύπωσε απαράμιλλα αυτό το ξεχείλισμα της λαϊκής οργής και επαναστατικής δημιουργικότητας: «Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν’ αρπάξη τα άρματα και να τιμωρήση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ’ όλα τα χρέη του!». Τότε είναι που ο λαός, παρά τα κελεύσματα του κάθε ντόπιου και ξένου δυνάστη, αρνείται να συμβιβαστεί:

«Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γένεις νοικοκύρης,

για ν’ αποχτήσεις πρόβατα, ζευγάρια κι αγελάδες,

χωριά κι αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν.

– Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης,

να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν,

και να ‘μαι σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι στους γερόντους.

Φέρε μου τ’ αλαφρό σπαθί και το βαρύ τουφέκι,

να πεταχτώ σαν το πουλί ψηλά στα κορφοβούνια,

να πάρω δίπλα τα βουνά, να περπατήσω λόγγους,

να βρω λημέρια των κλεφτών, γιατάκια καπετάνων

και να σουρίξω κλέφτικα, να σμίξω τους συντρόφους,

που πολεμούν με την Τουρκιά και με τους Αρβανίτες».

Αυτό το εγερτήριο διαχρονικό μήνυμα είναι που τρέμουν οι απανταχού δυνάστες!

Δημήτρης Πατέλης

Αναπληρωτής καθηγητή φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης