Ο Γέροντάς μας, π. Επιφάνιος Χατζόπουλος, ήταν ένας ιερέας, ένας λειτουργός του Υψίστου που «ξεχείλιζε» από απλότητα και κατάνυξη. Όσοι τον γνώρισαν θα μπορούσαν να πουν ότι πέρασε και άγγιξε την ζωή τους ένα πουλάκι-μία ανάλαφρη ψυχούλα.

Λειτουργούσε καθημερινώς και όταν τον ρωτούσες, αν αύριο θα έχει Λειτουργία, απαντούσε στερεότυπα: «Αν θελήσει ο Κύριος». Κατέβαινε από το κελί του στον ναό, και με σταθερά βήματα, σιωπηλός κατευθυνόταν προς την Ωραία Πύλη να «πάρει καιρό».

Τυλιγμένος στο ράσο του, διάφανος μέσα στο μισοσκόταδο του ναού, περιστοιχισμένος από τις μικρές φλογίτσες των καντηλιών σαν από αστέρια του ουρανού. Με την είσοδο του στο ιερό «μεταμορφωνόταν» -δεν ήταν πλέον κοσμικά προσιτός- και μετά αργά, στοχαστικά μνημόνευε με μία τρυφερότητα, χωρίς αίσθηση χρόνου, με το βλέμμα παρατεταμένο στα δίπτυχα της Αγίας Πρόθεσης και στις σημειώσεις αμέτρητων πιστών. Μπροστά του το Άγιο Ποτήριο σκεπασμένο, το Άγιο Δισκάριο να δέχεται τα ψίχουλα των ψυχών, ζώντων και τεθνεώτων, που αδιάλειπτα με τη λόγχη στο χέρι έβγαζε, και «ζωντάνευε» πατέρες και μη, παλαιών ημερών… εκεί στην Αγία Πρόθεση, με τα άμφια του. Ήτο Ιερεύς «με ένα πρόσωπο εκπάγλου κάλλους», ροδαλό κι ακτινοβόλο, σαν βυζαντινής εικόνας, και με «την κεφαλήν ασκεπήν» πολλαπλασίαζε τη φωτεινότητα και τη χάρη. Μετά θυμίαζε και έβαζε «Ευλογημένη η Βασιλεία» με όλη την μεγαλοπρέπεια της ιεροσύνης, σύννους, με κινήσεις σταθερές, σίγουρες, ελάχιστα αργές, ιεροπρεπής τελετουργός. Καθώς λειτουργούσε, ήταν αλλού -δεν άνηκε στον κόσμο αυτό- βλέποντας τον, είχες την αίσθηση ότι έρχεται από ένα σεβαστό, βαθύ παρελθόν, για να συνεχίσει με σιγουριά σ’ ένα ατέλειωτο μέλλον.

Είχε δόγμα του να κρύβει την ταπεινότητα και την κατάνυξή του, αλλά όταν λειτουργούσε ήταν αδύνατον. Θερμαινόταν ολόκληρος και μέσα από τα χαμηλωθώρα μάτια του, έβλεπες σαν από «παράθυρο» βαθιά πέρα σε άλλο διάστημα. Το βλέμμα αυτό, προερχόταν από καρδιά αρνιού- απλή και απονήρευτη.

Ήταν ένας εύσπλαχνος διάκονος, στοργικός ποιμένας, συνετός πνευματικός, ένας γνήσιος Λογγοβαρδινός Ιερομόναχος της κολλυβάδικης αδελφότητας, ο τελευταίος της σειράς του Οσίου Φιλοθέου -και πνευματικοπαίδι του π. Δαμιανού- ήταν ένας Ιερεύς του Υψίστου!

Τη μεγάλη πατρική ευχή και την Οσιακή πρεσβεία του Άγιου Γέροντά μας Επιφανίου να έχουμε όλοι μας σύμμαχο και βοηθό στην ζωή μας. Αμήν. Γένοιτο.

Ν.Μ. Γαβαλάς