ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ… ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ… γιατί η ιστορική μνήμη των εγκλημάτων που προσβάλλουν την αξία της ανθρωπιάς, αποτελεί το μόνο αντίδοτο για να μην ξαναζήσουμε ανάλογες στιγμές…

Η συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου που είχε τις ίδιες αναλογίες ποσοτικά και ηθικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων κορυφώθηκε την περίοδο 1916-1923. Από τους 697.000 Πόντιους που ζούσαν το 1913 στον Πόντο, περισσότεροι από 353.000, δηλαδή ποσοστό μεγαλύτερο από το 50%, θανατώθηκαν μέχρι το 1923 από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς στις πόλεις και στα χωριά, στις εξορίες και στις φυλακές, καθώς και στα τάγματα εργασίας, τα λεγόμενα «αμελέ ταμπουρού», ενώ οι υπόλοιποι εκτοπίστηκαν κι αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο στα όμορα κράτη, κυρίως στη Νότια Ρωσία.

«Εδέβαμε τη κόλασης τα βάσανα. Κάθαν ημέραν βάσανα, κάθαν ημέραν πόνεα και πολλά λείμψανα…»

#GRofPontosGenocide

 Ιφιγένεια Χατζηγεωργίου Φιλόλογος

Πίνακας της Μάρης Βεργουλίδου, η οποία προσπάθησε μέσα από το έργο της να αναπαραστήσει την τραγωδία του Ποντιακού Ελληνισμού, όπως τη γνώρισε μέσα από τις διηγήσεις της γιαγιάς της που εξαναγκάστηκε να πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς από την Τραπεζούντα στη Θεσσαλονίκη.