Χθες το μεσημέρι, όταν είχαν φύγει όλοι από το σχολείο ήρθε να με συναντήσει μια μητέρα μαζί με το παιδί της, εμφανώς ταραγμένη. Το παιδί με τον φόβο στα μάτια, με επιδέσμους στο πρόσωπο. Η μητέρα μου εξιστόρησε τι είχε συμβεί την ακριβώς προηγούμενη ημέρα, έξω από το σχολείο μας, μετά το σχόλασμα.

Μία ομάδα, γύρω στα 30 άτομα (έφηβοι, όχι από το δικό μας σχολείο) άρχισαν να το χτυπάνε αλύπητα στο πρόσωπο, στο σώμα, παντού, χωρίς να έχει προηγηθεί από πλευράς του οτιδήποτε που θα τους προκαλούσε. Πρόκειται για έναν φιλήσυχο μαθητή. Το αποτέλεσμα: Μεταφέρθηκε σε κακή κατάσταση στο Κέντρο Υγείας Πάρου όπου του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Μετά από επιμονή της μητέρας του ήρθαν μαζί για να μου αναφέρουν το περιστατικό. Επικοινώνησα με το Αστυνομικό τμήμα και κατήγγειλα το περιστατικό.

Απέραντη θλίψη ένιωσα. Αναρωτιόμουν: Σε ένα πολυσύχναστο δρόμο δεν βρέθηκε κάποιος να ενδιαφερθεί να ειδοποιήσει, να καταγγείλει; Μήπως τελικά εξαντλούμαστε στην εικονική πραγματικότητα, εκφράζουμε συναισθήματα online κι όταν συμβαίνει κάτι στην ζώσα πραγματικότητα μένουμε απαθείς ή συνεχίζουμε απλώς την καθημερινότητά μας;

Άραγε προβληματιζόμαστε για τη νέα γενιά, πώς τη μεγαλώνουμε, σε πόσους κινδύνους καθημερινά την εκθέτουμε; Με πόση ευκολία λέμε τα ναι για να αποτινάξουμε ευθύνες, να ξεγελάσουμε λιγάκι τους εαυτούς μας;

Ή έχουμε εθιστεί τόσο πολύ με τη συνύπαρξη της ασχήμιας που δεν μάς εκπλήσσει πλέον τίποτε;

Ας ελπίσουμε να είναι το τελευταίο περιστατικό στον τόπο μας.