Φτάσαμε αισίως στις εθνικές εκλογές. Όσοι ελπίζουμε ότι κάτι «καλό» θα προκύψει, ανήκουμε στην κατηγορία εκείνων που είναι, από τη «φύση» τους, αισιόδοξοι.

Έχουμε λοιπόν, βάσει της λογικής, αυτό το δικαίωμα στην αισιοδοξία ή βασίζεται σε μία άκριτη συναισθηματική παρόρμηση; Αν μελετήσουμε την ιστορία του ανθρώπου, ναι έχουμε αυτό το δικαίωμα! Ο κόσμος «πάει» μπροστά…

Αν επίσης αναλογιστούμε την νεότερη ιστορία μας, από τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση έως σήμερα, τότε πάλι, ναι έχουμε αυτό το δικαίωμα! Δεν ισχυριζόμαστε ότι σε αυτήν την πορεία δεν υπήρξαν δύσκολες περίοδοι και «φοβερά» πισωγυρίσματα, όμως αν αναλογιστεί κανείς από πού ξεκινήσαμε το 1830 και που βρισκόμαστε σήμερα, θα «δούμε» ότι είμαστε ένα «success story». Αρκετοί έχουν την τάση να μεμψιμοιρούν και να κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα για την τωρινή κατάσταση της χώρας, λησμονούν όμως ή παραβλέπουν ότι, ακόμη κι έτσι, είμαστε στις πρώτες σαράντα του κόσμου.

Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η «υιοθέτηση» του ευρωπαϊκού κεκτημένου, μας τοποθετεί στις προοδευτικότερες κοινωνίες του πλανήτη. Σίγουρα μπορούμε καλύτερα, αλλά γι αυτό πρέπει και εμείς να προσπαθήσουμε περισσότερο και κυρίως να αλλάξουμε νοοτροπίες.

Μετά την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών έγιναν μεταρρυθμίσεις, αλλά σίγουρα απομένουν αρκετές με προεξάρχουσα τη μεταρρύθμιση του ίδιου του κράτους, του δημοσίου τομέα και της δικαιοσύνης. Ακόμη και το ανησυχητικό φαινόμενο ανόδου του φασιστικού μορφώματος υποχώρησε αρκετά, χωρίς όμως να εξαφανιστεί τελείως και αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Η δημοκρατία δεν πρέπει να λειτουργεί με αποκλεισμούς, ούτε να δείχνει ότι «φοβάται».

Περάσαμε από μία περίοδο «μίσους» και αγανάκτησης με μεγάλες συγκεντρώσεις ανομοιογενών ομάδων και έντονου διχασμού την εποχή του δημοψηφίσματος. Σήμερα έχουν «ηρεμήσει» τα πράγματα… Υπάρχει όμως, ακόμη κι αν δεν εκδηλώνεται, μια έρπουσα αγανάκτηση που εκδηλώνεται με την απαξίωση των πολιτικών και της ίδιας της έννοιας της πολιτικής. Δεν φταίνε για όλα οι πολιτικοί, καθρέφτης μας είναι. Αν αλλάξουμε εμείς, θα αλλάξουν και εκείνοι. Αυτά ως προς τα πρόσωπα…

Υπάρχουν όμως και οι πολιτικές… Η ανθρωπότητα και ο «δυτικός κόσμος» πέρασε από πολλά στάδια για να καταλήξει στην αστική συνταγματική δημοκρατία. Αυτό δε σημαίνει ότι θα μείνει για πάντα εκεί. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν το κόμματα, τουλάχιστον εκείνα που εκπροσωπούν και στον τόπο μας τα βασικά ιδεολογικά ρεύματα, που προπαγανδίζουν τις απόψεις τους. Όταν όμως θα έλθει η οποιαδήποτε αλλαγή πολιτικού συστήματος θα το «αποφασίσουν» οι λαοί, είτε ειρηνικά, είτε με επαναστάσεις. Μέχρι τότε η «μικρή έστω» δύναμή μας είναι η ψήφος μας. Αυτή είναι η μία πλευρά.

Πάμε τώρα στην άλλη… στην «λιγότερο αισιόδοξη»… Όσοι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνουν πολλά περισσότερα και ότι ο κόσμος μας έχει γίνει ένας «κόσμος αδικίας και ανισοτήτων» τότε όχι δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε ή τουλάχιστον δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά  από τις εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτές θα καταγράψουν «στιγμιαία» τις τάσεις που επικρατούν. Όμως ο αγώνας για μία καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία δεν σταματά εκεί.

Είναι πανθομολογούμενη διαπίστωση ότι ο πλούτος έχει συγκεντρωθεί σε «ελάχιστα χέρια» που προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμια τους. Ακόμη και ενισχύοντας φανερά με τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν, συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις. Πρέπει λοιπόν να ενισχύουμε με την ψήφο μας δημοκρατικότερες ή επαναστατικότερες δυνάμεις, ώστε να «ανησυχήσουμε» το σύστημα και να «επιταχύνουμε» την εξέλιξη της ιστορίας.

Η απόφαση προς την μία ή την άλλη πλευρά, είναι δική μας. Άλλωστε όπως έλεγε κι ο Σαρτρ… είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι… Υπάρχει όμως εκτός από την ελευθερία του κάθε ψηφοφόρου και η ευθύνη που έχει. Αυτή συνίσταται στην «προσπάθεια» που πρέπει να κάνει, ώστε να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ενημερωμένος για την πολιτική της χώρας του, τις θέσεις των κομμάτων και την παγκόσμια «σκηνή».

Όπως έλεγε στο «κοινωνικό συμβόλαιο» ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ, «όσο αδύναμη κι αν είναι η επιρροή που μπορεί να έχει η φωνή μου στα δημόσια πράγματα, το δικαίωμα να ψηφίζω γι αυτά, αρκεί για να μου επιβάλλει το καθήκον να τα μελετώ».

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ