Σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν οι εργασίες κατασκευής των νέων κτιριακών εγκαταστάσεων και της επέκτασης του διαδρόμου από/προσγειώσεων του αεροδρομίου Πάρου.

Ακόμα, κάτι μου λέει ότι εντός του 2024 θα υπάρχουν εξελίξεις και για τον εμπορικό λιμένα του νησιού, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος. Εκεί που δεν υπάρχουν εξελίξεις ως τώρα, είναι για την ανέγερση του νέου γυμνασίου Παροικιάς και το κλειστό γυμναστήριο. Προφανώς, θα ισχυριστεί κάποιος ότι τα δύο παραπάνω έργα είναι θέμα χρόνου, και απλά έχουν καθυστερήσει. Ίσως κάπως έτσι και δε θα είμαι αυτός που θα μεμψιμοιρήσω. Η Πάρος του 21ου αιώνα έχει μπει σε μία άλλη τροχιά και έχουν γίνει ή θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον κι άλλα έργα υποδομής. Αυτό γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά, έστω κι αν υπάρχουν ορισμένοι που διαμαρτύρονται για οικολογικούς λόγους. Η ουσία παραμένει μία. Το νησί δεν έχει καμία σχέση με περασμένες δεκαετίες. Ούτε ντοπιολαλιά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων βασικά στις Λεύκες), δε μιλιέται, ενώ με τη μονοκαλλιέργεια σχεδόν του τουρισμού (και εδώ πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), δεν υπάρχει ούτε τοπική κουζίνα. Για να βρεις π.χ. παραδοσιακή ρεβιθάδα ή μυρμιτζέλι ή καραβόλους σκορδαλιά, αυτά μπορείς να τα συναντήσεις μόνο σε κάποια πανηγύρια. Κάποια μαγαζιά εστίασης προσπαθούν να τα βάλουν πάλι στον γαστρονομικό χάρτη. Ίσως μόνο η σούμα υπάρχει για να τη βρίσκεις σχεδόν παντού. Η εποχή αλλάζει και κάποια πράγματα χάνονται μαζί μ’ αυτήν.

Κάποιοι (ήδη τους «ακούω» στα αυτιά μου), θα μονολογήσουν για τα ωραία που χάθηκαν. Ιδιαίτερα οι μεγαλύτερες ηλικίες είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα κουνούν και το κεφάλι τους για όσα πράγματα έχουν μείνει στη λήθη του χρόνου. Και βέβαια, όλα αυτά, δεν τα γεννάει μόνο η νοσταλγία των χρόνων της νιότης… Τα γεννάει η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα λέει ότι από τη στιγμή που η Πάρος επέλεξε (;) να γίνει ένας τόπος παραθερισμού κάποια πράγματα ήταν αυτονόητο ότι θα αλλάξουν.

Στον παραδοσιακό οικισμό π.χ. της Παροικιάς, αν έχετε προσέξει όλα σχεδόν τα καταστήματα προς τον Ταξιάρχη, έχουν μπροστά και πίσω πόρτες. Αυτός ήταν ο τρόπος (με τον ρεύμα αέρα που σχηματιζόταν) για να δροσίζονται. Σήμερα, σε κάθε κατάστημα υπάρχουν ένα και δύο κλιματιστικά. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κάνουμε παράπονα για ό,τι χάθηκε, ας ξεκινήσουμε από το μέτρημα των κλιματιστικών του σπιτιού μας και τα διπλά παράθυρα στις αλουμινένιες πόρτες του σπιτιού μας…

Δ.Μ.Μ.