Την Κυριακή το πρωί, δέκα και μισή, μαζευόμαστε στην Παροικιά στην πλατεία της Εκατονταπυλιανής, για να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας, με ειρηνικό τρόπο αλλά αποφασισμένοι για ακόμη πιο δυναμικές κινητοποιήσεις , στα σχέδια του «κράτους των Αθηνών» σχετικά με τη «διαχείριση» του νερού.

Αυτός είναι ο δικός μας «δρόμος», που μπορεί και πρέπει να εμποδίσει την σταδιακή ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης και της αποχέτευσης (όσο κι αν ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται γι’ αυτό) στην χώρα μας. Εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε να έχουμε τον πρώτο λόγο, ίσως και τον μοναδικό, σε τόσο σοβαρά ζητήματα που αφορούν το μέλλον του νησιού μας (κυριολεκτικά και ουσιαστικά) και αντί γι αυτό ούτε που μας ρωτούν και προχωρούν σταδιακά με «φήμες» και «δηλώσεις» μέχρι να «βράσουμε αργά-αργά» όπως λέει η λαϊκή σοφία για τον βάτραχο. Όμως την Κυριακή… ξυπνάμε και «πεταγόμαστε» έξω από το καζάνι!

Λίγα λόγια για την «υπόθεση του έργου».

Το νερό δεν είναι εμπορικό προϊόν, αλλά αποτελεί κληρονομιά. Πρέπει όλες οι ενέργειες για την προστασία και τη βιώσιμη χρήση του να ακολουθούν την αρχή της επικουρικότητας. Τουτέστιν (για να θυμηθούμε και σπουδαίο Έλληνα κωμικό)… να επιλύονται όσο το δυνατόν εγγύτερα στον πολίτη, δηλαδή σε επίπεδο δήμου. Τι όμως έκαναν για πολλά χρόνια τώρα οι κυβερνώντες;

Ό,τι «πέρναγε από το χέρι τους» για να κάνουν τη «ζωή δύσκολη» στις δημοτικές επιχειρήσεις ύδατος. Δεν επέτρεπαν προσλήψεις προσωπικού, με αποτέλεσμα να απογυμνώνονται οι ΔΕΥΑ από ικανά άτομα και να χάνεται η πολύτιμη γνώση και εμπειρία τους. Δεν χρηματοδοτούσαν τα απαραίτητα έργα ή τα χρηματοδοτούσαν με το «σταγονόμετρο».

Ενώ οι δημοτικές υπηρεσίες και οι δημοτικές επιχειρήσεις ήταν και είναι «υπερβιομηχανίες» με τα αντλιοστάσια και τους βιολογικούς που λειτουργούν, εντούτοις τις «υποχρέωναν» να πληρώνουν με οικιακό και όχι με φθηνό βιομηχανικό τιμολόγιο που πληρώνουν όλοι οι «μεγάλοι». Και φόρτωναν τα τιμολόγια τους με δυσβάστακτο ΦΠΑ… σε «εκείνο» που οι ίδιοι αποκαλούσαν «κοινωνικό αγαθό».

Δηλαδή, τώρα που πάνε να το κάνουν εμπορικό προϊόν τι θα γίνει;

Αφού λοιπόν έκαναν τα πάντα για να «διαλύσουν» τις κοινωφελείς υπηρεσίες ύδρευσης και αφού «αντιλήφθηκαν» ότι δεν τα κατάφερναν, γιατί παρ’ όλο τον «πόλεμο» οι ΔΕΥΑ επιβίωναν(αρκετές μάλιστα και με έργα και αποθεματικά), τους έπιασε ο «πόνος» με την λειψυδρία. Επειδή όμως «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», ή για να παραφράσω μία άλλη παροιμία «θέλει ο Λύκος να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν τον αφήνει», μας είπαν ότι ο σχεδιασμός τους για να αντιμετωπίσουν την λειψυδρία είναι τα έργα «αντλησιοταμίευσης» εκατοντάδων εκατομμυρίων, που φυσικά θα τα κάνουν 3-4 επιχειρηματικοί «κολοσσοί». Ούτε κουβέντα για πολιτικές «διάσωσης» με αναβαθμίδες, φράγματα κλπ. Αυτά δεν έχουν «μεγάλη κονόμα».

Εμείς ζητάμε και επιμένουμε…

Χρηματοδότηση έργων υποδομής πχ αποκατάσταση αναβαθμίδων, μικρά φράγματα ανάσχεσης, τριτοβάθμια επεξεργασία λυμάτων κλπ. Οι μονάδες αφαλάτωσης δεν μπορούν παρά να αποτελούν συμπληρωματικό και όχι κύριο τρόπο υδροδότησης των νησιών μας.

Μειωμένο ενεργειακό κόστος για τις ΔΕΥΑ.

Δυνατότητα πρόσληψης του απαραίτητου μόνιμου προσωπικού από τις ΔΕΥΑ.

Διαφορετική πολιτική στην διάνοιξη γεωτρήσεων προς όφελος του υδροφόρου ορίζοντα.

Μέτρα περιορισμού των πισίνων μόνο για ξενοδοχειακές μονάδες.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν, αγαπητοί φίλοι.

Τα «πολλά» την Κυριακή. Και ας μην ξεχνάμε και τον «Σαιξπήρο» που είχε πει:

Αυτοί δεν θα ήταν λύκοι, αν οι άλλοι (δηλαδή εμείς) δεν ήταν πρόβατα. Ώρα να αλλάξουμε «τροπάριο» λοιπόν…

Την Κυριακή πάμε… πλατεία!!!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ