Στη διαδρομή της Αριστεράς οι διασπάσεις υπήρξαν σχεδόν περιοδικό φαινόμενο. Κάθε τόσο μια νέα διάσπαση, μια νέα τελεία ενάντια στο κόμμα, μια νέα οργάνωση για την αναδιοργάνωση, μια νέα καθαρότητα ενάντια στις προσμείξεις. Με αποτέλεσμα ουκ ολίγα τραύματα, γιατί οι εμφύλιες συγκρούσεις συνήθως, ή μάλλον πάντα, δεν διεξάγονταν μόνο με τα όπλα της πολιτικής, αλλά και της ηθικής.

Η εύλογη προσπάθεια πολιτικής αντιμετώπισης του μέχρι χτες συνοδοιπόρου συνοδευόταν από την προσπάθεια ηθικής του εκμηδένισης. Θα μπορούσε να γραφτεί λεξικό από κατασκευασμένους με δήθεν ιδεολογικές αξιώσεις χαρακτηρισμούς που επεδίωκαν ακριβώς αυτό το ηθικό, ουσιαστικά ανήθικο, αποτέλεσμα.

Αυτά τα τοξικά απόβλητα -πιστεύαμε ότι- είχαν θαφτεί τις τελευταίες δεκαετίες. Διασπάσεις και αποχωρήσεις υπήρξαν, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ εμπέδωσε από τον δύσκολο δρόμο μια κουλτούρα ψύχραιμης πολιτικής αντιμετώπισης όσων μετακινούνταν απέναντί του. Πρωταγωνιστές, εξάλλου, παλιότερων διασπάσεων συνυπήρχαν αν όχι αρμονικά, τουλάχιστον δημιουργικά στο κόμμα. Και γι’ αυτό θα πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα σε μια σειρά νέων στελεχών, με πρώτο τον Τσίπρα, που δεν κουβαλούσαν παλιές πληγές και εμπάθειες. Καλλιέργησαν τη μετριοπάθεια στον «εσωτερικό» διάλογο, ακόμα και στις τραυματικές ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις. Επέμειναν στη δυσκολία της πολιτικής και αρνήθηκαν την ευκολία των χαρακτηρισμών.

Δέχτηκαν, βέβαια, αμέτρητες ηθικού χαρακτήρα επιθέσεις από αποχωρήσαντες, δεν ανταπέδωσαν όμως με το ίδιο νόμισμα. Αποστασία, προδοσία και νερό στον μύλο είχαν εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ. Και των στελεχών του.

Οι νεότεροι πήραν το μάθημα της Ιστορίας. Αλλά, όπως λέει η παροιμία, το χούι δύσκολα κόβεται. Και με κάποια που ακούγονται τελευταία, στη φούρια των ευρωεκλογών, γεννιέται το ερώτημα: Θα επανέλθει η παλιά λατέρνα λόγω Νέας Αριστεράς; Θα εξοβελιστεί ως… αρνητική κληρονομιά του Τσίπρα η επιμονή στη μετριοπάθεια, στην πολιτική, στην πολεμική με επιχειρήματα, όταν απέναντι είναι ο χτεσινός σύντροφος; Είναι δικαιολογία πόσο άσχημα μιλούν κάποιοι από κει για να τους ανταγωνίζονται κάποιοι από δω;

Ας είμαστε σαφείς. Δεν είναι πολιτική οι ακρότητες των τρολ. Όσοι επέλεξαν τη διάσπαση διέπραξαν ολέθριο πολιτικό ολίσθημα. Ακόμα χειρότερα, όταν ο λόγος τους ξεπέφτει σε μονομερείς, τοξικές επιθέσεις. Κανένας συμβιβασμός μ’ αυτό. Αλλά συνεταιράκια του εχθρού; Αποστάτες; Προδότες; Όσοι παρατάσσουν τέτοια στρατιωτάκια ας παίξουν μόνοι τους…

ΠΗΓΗ