Πόσοι από εμάς άραγε έχουμε αντιληφθεί ότι εδώ και αρκετά χρόνια το πεδίο άσκησης δημόσιας εξουσίας δεν ανήκει αποκλειστικά στην εθνική μας κυβέρνηση, αλλά από κοινού και πολλές φορές δεσμευτικά, με τα ευρωπαϊκά όργανα και θεσμούς.

Θα λέγαμε μάλιστα ότι προϊόντος του χρόνου, όλο και περισσότερο, οι ενωσιακές αρμοδιότητες και οδηγίες αποκτούν πρωτεύοντα και καθοριστικό ρόλο στα εσωτερικά μας νομοθετήματα. Και εδώ τίθεται το ερώτημα αν η «εκχώρηση» τέτοιου μεγέθους δύναμης σε υπερεθνικές ομάδες είναι συμβατή με τη δημοκρατία, έστω κι αν αυτή έχει επιτευχθεί με τη σύμφωνη γνώμη του ελληνικού κοινοβουλίου.

Σε μία θεώρηση που παρακάμπτει την κρατοκεντρική και η οποία απηχεί απόψεις διακυβερνητικές, δεν χρειάζεται δημοκρατική νομιμοποίηση σε υπερεθνικό επίπεδο. Όμως η έννοια της δημοκρατίας τελεί σε απόλυτη σχέση με την έννοια του λαού. Άρα λοιπόν η αναγωγή όλων των κρισίμων θεμάτων στην Ελληνική «πλευρά» αποτελεί την έσχατη πηγή νομιμοποίησης.

Επειδή δεδομένης της ανυπαρξίας λαού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν νοείται το ευρωπαϊκό δίκαιο να υπερέχει του εθνικού καθότι δεν είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένο. Η μόνη λοιπόν λύση στην οποία θα πρέπει να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι, η με πολύ προσεκτικά βήματα, εμβάθυνση της κοινωνικής συνοχής των ευρωπαϊκών λαών.

Για να προχωρήσουμε μπροστά και να «ωφεληθούμε» όλοι οι λαοί χρειάζεται να επιτευχθεί ένας συγκεκριμένος βαθμός ομοιογένειας και μία θέληση για πολιτική ενότητα. Αυτό θα γίνει (και πρέπει να γίνει) πραγματικότητα αν βασιστούμε στα αντικειμενικά δεδομένα της γεωπολιτικής μας κατάστασης και των οικονομικών μας συμφερόντων. Και από την άλλη μεριά αν ενισχύσουμε το «θεσμικό δημοκρατικό κεκτημένο» της Ευρώπης με το πολιτισμικό της επίπεδο και την κουλτούρα της συνεργατικότητας.

Πρώτο βήμα λοιπόν θα είναι να ενισχυθεί η θέση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπου εκεί έχουμε ένα «εν δυνάμει ευρωπαϊκό λαό». Μπορεί να γίνει δηλαδή το πεδίο άσκησης της πολιτικής βούλησης των λαών, δια των εκπροσώπων τους, για μεγαλύτερη και ισχυρότερη ένωση.

Προσοχή όμως, αυτή η διαδικασία οφείλει να είναι αργή (όπως και είναι) γιατί αλλιώς θα παραγνώριζε την ιστορία της συγκρότησης των εθνικών κρατών. Και ένα τελευταίο που είναι από τις ελάχιστες «κακές περιπτώσεις» που  η Ευρώπη έχει δείξει τον σωστό δρόμο, αλλά η Ελληνική κυβέρνηση «αντιστέκεται». Είναι η λεγόμενη «αρχή της επικουρικότητας» ώστε οι αποφάσεις να λαμβάνονται όσο το δυνατόν εγγύτερα στον πολίτη, δηλαδή στους Δήμους. Αυτό δεν έχει νομοθετηθεί ακόμη.

Οι Δήμοι στην Ελλάδα είναι… κομπάρσοι κι αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα.

Ευρωπαϊκή Δημοκρατία λοιπόν με ευρωπαϊκό σύνταγμα με ελευθερία, κοινωνική και πολιτική ισότητα και αλληλεγγύη.

ΕΥΡΩΠΗ των ΛΑΩΝ ή καλύτερα… ΕΥΡΩΠΗ ενός… ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

Ουτοπία… ίσως. Σε εκατό χρόνια θα ξέρουμε!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ