Εγχειρίδιο καθεστωτικής λογικής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη αναφορικά με τις «δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις».

Στις αυταρχικές προβλέψεις του σχεδίου νόμου ξεχωρίζει το ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα συμμετοχής σε «απαγορευμένη» πορεία.

Συγκεκριμένα, στην αιτιολογική έκθεση σημειώνεται: «Προβλέπεται ως ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα η συμμετοχή σε νομίμως απαγορευθείσα, με απόφαση της αστυνομικής αρχής, δημόσια 6 υπαίθρια συνάθροιση, η παρεμπόδιση της διεξαγωγής συνάθροισης με τέλεση βιαιοπραγιών, η αλλοίωση ή επιχείρηση αλλοίωσης με βιαιοπραγίες του ειρηνικού χαρακτήρα δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης (παράγραφος 1), καθώς και η μη συμμόρφωση προς τους περιορισμούς που επιβάλλει η αστυνομική ή λιμενική αρχή (παράγραφος 2)».

Εντύπωση προκαλούν δε τόσο η αξιολογική κρίση των Αρχών για το βαθμό διατάραξης της «κοινωνικοοικονομικής ζωής ορισμένης περιοχής», όσο και οι υπέρμετρες ευθύνες που καλείται να αναλάβει ο εκάστοτε «οργανωτής» μίας συνάθροισης, ο οποίος δύναται να αντιμετωπίσει ακόμα και αστικές ευθύνες. «Ιδιαίτερη σημασία δίδεται στον ¨οργανωτή¨ κάθε συνάθροισης, δηλαδή σε ένα πρόσωπο που γνωστοποιεί αρμοδίως τη διεξαγωγή της, αναδέχεται την ευθύνη για την ειρηνική πραγματοποίησή της και συνεργάζεται με τις αστυνομικές και λιμενικές αρχές για την ομαλή διεξαγωγή της. Σε κάθε περίπτωση, ο οργανωτής αποτελεί τον σύνδεσμο συναθροιζομένων και πολιτείας, το πρόσωπο δηλαδή που εκφράζει τις απόψεις των πρώτων, αλλά είναι ταυτόχρονα και αυτός που δέχεται να αναλάβει τυχόν ευθύνες που αναλογούν σε αυτούς έναντι της πολιτείας, αλλά και των τρίτων» αναγράφεται στην αιτιολογική έκθεση.

Τέλος στις αντισυγκεντρώσεις

Πέρα από το γεγονός ότι οι αρμόδιες Αρχές πρέπει να έχουν ενημερωθεί έγκαιρα για να εγκρίνουν τη διεξαγωγή μίας συνάθροισης, το νομοσχέδιο βάζει τέλος και στις αντισυγκεντρώσεις.

Αναλυτικά το απόσπασμα από την αιτιολογική έκθεση:

«Με το άρθρο 7 του παρόντος νόμου ορίζεται ότι το συγκεκριμένο μέτρο της απαγόρευσης της συνάθροισης επί τη βάσει της παρ. 2 του άρθρου 11 του Συντάγματος δύναται να ληφθεί, για λόγους δημόσιας ασφάλειας ή αν ο σκοπός της συνάθροισης αντιτίθεται στον σκοπό άλλης συνάθροισης, η οποία έχει ήδη γνωστοποιηθεί αρμοδίως κατά την προβλεπόμενη διαδικασία, δεν έχει απαγορευθεί και προγραμματίστηκε να πραγματοποιηθεί ή βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη στην ίδια περιοχή ή κοντά στην περιοχή αυτή και κατά τον ίδιο χρόνο ή λόγω σοβαρής απειλής διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής συγκεκριμένης περιοχής, η οποία συντρέχει ιδίως όταν απειλείται από τη συνάθροιση η διατάραξη της κοινής ειρήνης ή της ασφάλειας των συγκοινωνιών. Ειδικά ως προς τη δεύτερη και τρίτη από τις εν λόγω περιπτώσεις του άρθρου ορίζεται ότι η αστυνομική ή λιμενική αρχή δύναται να υποδεικνύει ενδεικτικά, ως εναλλακτική επιλογή, άλλες περιοχές, κατάλληλες για τη διεξαγωγή της συνάθροισης. Επιπλέον, προβλέπεται ότι η απόφαση έγκρισης ή απαγόρευσης μιας δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης κοινοποιείται στον οργανωτή εγκαίρως πριν από τον αιτηθέντα για την πραγματοποίησή της χρόνο».