Ποια είναι τα λαμόγια; | Του Δ.Μ.Μ.
/Δεν γνωρίζω αν το πιο «άρρωστο» επάγγελμα είναι αυτό της δημοσιογραφίας, ή αν τελικά μαζί με την τοπική αυτοδιοίκηση και τους επαγγελματίες του κατασκευαστικού κλάδου, δίνει μάχη για το χρυσό μετάλλιο!
Βέβαια, σύμφωνα με τις εκθέσεις τόσο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου όσο και άλλων παρεμφερών οργανισμών, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι που η λαμογιά αγγίζει κόκκινο και έπεται αυτή του κατασκευαστικού κλάδου. Ο λόγος που το σινάφι μου μένει απέξω από τους επίσημους καταλόγους είναι διότι το «δούναι-λαβείν» της εκάστοτε εξουσίας με τους δημοσιογράφους γίνεται με μαύρο – κατάμαυρο χρήμα και χέρι-χέρι χωρίς αποδείξεις. Βλέπετε οι δημοσιογράφοι –συνήθως- επειδή καταπιάνονται με πολλά πράγματα και μαθαίνουν στο άψε-σβήσε… είναι πιο υποψιασμένοι στο πώς θα τα πάρουν…
Στη δημοσιογραφία της χώρας μας στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν ουσιαστικά αρθρογράφοι και τη «βρώμικη» δουλειά την έκαναν απευθείας οι εκδότες! Βλέπετε οι περισσότεροι αρθρογράφοι της τότε εποχής ήταν διανοούμενοι συγγραφείς και είχαν σφραγίδες ονόματα (π.χ. Αλ. Παπαδιαμάντης). Η ιστορία κατά την εποχή του Β’ παγκόσμιου πολέμου απέδειξε ότι τελικά τα μεγαλύτερα λαμόγια ήταν οι εκδότες, που με μεγάλη προθυμία στάθηκαν στο πλευρό του άξονα του Γ’ Ράιχ και των κυβερνήσεων δοσίλογων της Ελλάδος (μην ξύνουμε πληγές, αλλά μεγάλες «δημοκρατικές» εφημερίδες στη συνέχεια ήταν οι υμνητές του Χίτλερ. Κάποιες απ’ αυτές μάλιστα για να μη τα θυμούνται οι αναγνώστες τους έκαναν σύντμηση στα ονόματά τους…).
Τα ίδια και την περίοδο της στρατιωτικής διακυβέρνησης της χώρας (1967-1974), με εξαίρεση την «Αυγή» τη «Δημοκρατική Αλλαγή», την «Ελευθερία», την «Καθημερινή» και τη «Μεσημβρινή». Οι υπόλοιποι όπως και στη διάρκεια της κατοχής στη στήριξη του καθεστώτος…
Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Οι εκδότες έρχονται σε απευθείας συνεννόηση με την εξουσία και τσεπώνουν το παραδάκι ακόμα και νόμιμα (βλ.: διαφήμιση για covid-19 κλπ). Το θέμα μάλιστα προχώρησε και στη διαδικτυακή ενημέρωση, και τον επαρχιακό Τύπο. Βλέπετε, οι κυβερνήσεις κατανόησαν ότι τα Αθηναϊκά φύλλα δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να διαβαστούν περισσότερο στην επαρχία, από τα τοπικά έντυπα.
Τον «τόνο», τη «γραμμή», κάθε ΜΜΕ, δε τον δίνουν λοιπόν οι δημοσιογράφοι, που έτσι κι αλλιώς είναι εργαζόμενοι και μάλιστα επί καθημερινού εικοσιτετραώρου, αλλά οι εκδότες. Έτσι, η απόλυση του 69χρονου δημοσιογράφου, Γιώργου Γεωργίου, από τον “Real FM”, δεν αποτέλεσε πουθενά είδηση. Ο Γεωργίου, που έφερε πολλά χρήματα όπου εργάστηκε λόγω διαφήμισης («πουλούσαν» πάντα τρελά οι εκπομπές του), φέρεται ότι άσκησε κριτική στις μεθόδους γνωστού επιχειρηματία και εσχάτως εκδότη.
Τα δημοσιογραφικά συνδικαλιστικά όργανα (που είναι μόνο για να μαζεύουν συνδρομές), εποίησαν τη νήσσαν, ενώ κανένα «μεγάλο» Μέσο δεν τον υποστήριξε. Ο δημοσιογράφος απολύθηκε διότι είπε την άποψή του!
Δ.Μ.Μ.
