Ο «μπούσουλας» της Κούλουρης | Toυ Δ.Μ.Μ.
/Όταν ήμουν μικρός η μητέρα μου με πήγαινε για μπάνιο στα Σελήνια της Σαλαμίνας. Για εμένα ήταν μία μαγεία, αφού παίρναμε το καραβάκι από το λιμάνι του Πειραιά. Καθόμουν μπροστά καμαρωτός – καμαρωτός και έβλεπα όλο το λιμάνι που διέσχιζε το πλοίο και τα καράβια που ήταν αρόδου στον Αργοσαρωνικό, μέχρι να φτάσουμε στα Σελήνια.
Τα Σελήνια, ήταν ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι (αρχή δεκαετίας ’70). Θυμάμαι ακόμα, ότι ήταν ο παραθεριστικός προορισμός όλων των ντόπιων της Σαλαμίνας, αλλά και των Πειραιωτών. Εκεί και συγκεκριμένα στον μόλο του Αγίου Νικολάου, πρωτο-έριξα βουτιές στη θάλασσα.
Ακόμα, δε θα ξεχάσω ότι στα Σελήνια είχε ένα μαγαζάκι, όπου η μητέρα μου με πήγαινε μετά το μπάνιο και έτρωγα πεϊνερλί. Πιστεύω, έως και σήμερα, ότι ήταν το πιο νόστιμο πεϊνερλί που έχω φάει, αλλά αυτό μάλλον θα οφείλεται στη θύμηση της παιδικής ανέμελης ηλικίας.
Η Σαλαμίνα (Κούλουρη), ήταν τότε το «όνειρο» όλου του Πειραιά, προκειμένου να αποκτήσει ένα εξοχικό σπίτι. Θυμάμαι ακόμα, τις αμέτρητες διαφημίσεις σε «πειρατικούς» σταθμούς του ραδιοφώνου, που έλεγαν «οικόπεδα με δόσεις στη Σαλαμίνα». Επίσης θυμάμαι όταν η οικογένεια ενός συμμαθητή μου αγόρασε ένα οικόπεδο στα Σελήνια και έβαλε ένα λυόμενο σπίτι. Ο συμμαθητής μου έγινε αμέσως «ξεχωριστός» στο δημοτικό σχολείο της Παλιάς Κοκκινιάς, αφού ήταν ο μοναδικός που είχε τέτοιο πλεονέκτημα! Κάπου εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, σχεδόν όλη η Β’ Πειραιά (εκτός από εμάς…), απέκτησε από ένα οικόπεδο στη Σαλαμίνα!
Σήμερα, η μαγευτική κάποτε Σαλαμίνα, με τις δαντελωτές ακτές, έχει εκτοξεύσει τον πληθυσμό της σε 50.000 μόνιμους κατοίκους τον χειμώνα και 280.000 το καλοκαίρι (σε μία έκταση 95 τ. χλμ.). Είναι το νησί με τη μεγαλύτερη πυκνότητα μόνιμου πληθυσμού στη Ελλάδα. Ακόμα, το λιμάνι της Σαλαμίνας, αποτελεί σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat για την επιβατική κίνηση, το δεύτερο λιμάνι στην Ευρώπη σε κίνηση, αφού διακινεί περίπου 13 εκ. επιβάτες όλον τον χρόνο!
Προ δύο ετών ευρισκόμενος στην καλοκαιρινή μου άδεια πήρα το καραβάκι από τον Πειραιά και πήγα στη Σαλαμίνα για βόλτα. Δεν το πίστευα! Έφθασα στα Παλούκια κι από εκεί -μέσα σε κυκλοφοριακή κίνηση που θύμιζε οδό Πατησίων το μεσημέρι- έφθασα στα Σελήνια. Η πλήρης απογοήτευση. Το παραλιακό χωριουδάκι είχε μεταβληθεί σε μία άσχημη αστική γειτονιά, και είχε παρακαλώ 7(!) στάσεις μέσα στο χωριό, για να το διανύσεις, που μόνο χωριό δεν είναι πλέον. Αφού κατέβηκα κάπου στον μόλο του Αγ. Νικολάου, πήρα ένα ταξί και έφυγα. Δεν άντεξα τόση ασχήμια και τσαπατσουλιά!
Όπως μου είπε ένας γνωστός «Η Σαλαμίνα πρέπει να αποτελεί μπούσουλα για την κακή οικιστική ανάπτυξη ενός τόπου, τις δεκαετίες ’70-’80». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Δ.Μ.Μ.
