Προσπάθησαν εξ αρχής να ματαιώσουν την κατασκευή του νέου αεροδρομίου.

Η προσπάθειά τους χρονολογείται από το 1995, από την ημέρα εκείνη που το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε την κατασκευή του και την ακύρωση της επέκτασης του μικρότερου αεροδρομίου που διέθετε η Ελλάδα, του αεροδρομίου της Πάρου.

Εάν δεν είχε γίνει εκείνη η προσφυγή, η Πάρος θα είχε από το 2002 ένα αεροδρόμιο με διάδρομο 2.000 μέτρων και ένα σύγχρονο αεροσταθμό.

Ευτυχώς τότε προλάβαμε, από ένα τυχαίο γεγονός που μεσολάβησε και σώσαμε όχι το έργο, αλλά την προοπτική να αποκτήσει η Πάρος αεροδρόμιο που θα εξυπηρετούσε καλύτερα τις ανάγκες των κατοίκων του νησιού μας.

Ένα δυσάρεστο οικογενειακό συμβάν, υποχρέωσε τον πρόεδρο του 5ου Τμήματος του ΣτΕ να αναβάλει τη διάσκεψη του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου για 10 μέρες.

Η αναβολή εκείνη ήταν σωτήρια, γιατί η εισήγηση ήταν άκρως αρνητική για την κατασκευή του αεροδρομίου.

Στο διάστημα που μεσολάβησε καταργήθηκαν οι κοινές υπουργικές αποφάσεις, κατά των οποίων είχαν προσφύγει οι κάτοικοι και όταν συνήλθε εκ νέου σε διάσκεψη το δικαστήριο δεν είχε αντικείμενο να δικάσει και η δίκη καταργήθηκε.

Και για να μην έχουμε πάλι τα ίδια, αλλάξαμε τους περιβαλλοντικούς όρους και κόψαμε 600 μέτρα από το μήκος του διαδρόμου.

Όπως και τότε έτσι και τώρα προσβάλλεται η Μ.Π.Ε. (Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων) και η Α.Ε.Π.Ο. (Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων).

Έτσι γίνεται συνήθως, όταν κάποιοι θέλουν να ακυρώσουν ένα έργο. Επικαλούνται την προστασία του περιβάλλοντος.

Το Ε΄ Τμήμα του ΣτΕ σε αρκετές περιπτώσεις έχει ακυρώσει ή καθυστερήσει την εκτέλεση μεγάλων αναπτυξιακών έργων.

Αυτό θα συμβεί και με την τωρινή προσφυγή, εάν την κάνει δεκτή το δικαστήριο.

Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το νησί μας καταδικάζεται για χρόνια να έχει ένα κολοβό αεροδρόμιο με κτηριακές εγκαταστάσεις της πλάκας και με τα 46 εκατομμύρια ευρώ να μετακομίζουν σε άλλη περιοχή της Ελλάδας.

Και τότε οι 22 παραθεριστές με τις βίλες τους θα πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους, εις βάρος ημών των ιθαγενών, γιατί έτσι προφανώς μας βλέπουν.

Το δια ταύτα της προσφυγής των 22