Εδώ και μερικούς μήνες υποβόσκουν συζητήσεις γύρω από τα έργα βελτίωσης των υποδομών του αεροδρομίου. Η γνωστοποίηση της προσφυγής στο Σ.τΕ. κατά των υπουργικών αποφάσεων για τα έργα αυτά, από μια μικρή ομάδα παραθεριστών, πυροδότησε δημοσίως πλέον έντονες κριτικές απόψεις.

• Είναι όμως σήμερα το μεγάλο πρόβλημα για την Πάρο τα έργα βελτίωσης των υποδομών του αεροδρομίου;

• Έχει νόημα να συζητάμε αν θέλουμε αυτή την εξέλιξη και εάν θα κινδυνεύσει η φυσιογνωμία της Πάρου από αυτά τα έργα;

• Πού μας οδηγεί τελικά η συζήτηση για το αεροδρόμιο;

Το νέο αεροδρόμιο ήταν ένα πάγιο αίτημα δεκαετιών για το νησί μας και την οικονομική ανάπτυξή του. Με πολλές δυσκολίες εξασφαλίστηκαν τα χρήματα μέχρι την κατασκευή του διαδρόμου, ενώ τα κτήρια, στο ελάχιστο δυνατό μέγεθος, έγιναν με ιδιωτική χρηματοδότηση.

Σήμερα δε θα βρεθεί κανένας που δεν θα συμφωνήσει ότι οι χώροι του αεροδρομίου μας εκθέτουν σαν τουριστικό προορισμό.

Δε θα βρεθεί κανένας που δε θα συμφωνήσει ότι χρειαζόμαστε νέες αίθουσες, ότι χρειαζόμαστε νέους χώρους παρκινγκ για τα αυτοκίνητα, αλλά και νέους χώρους ελιγμών και στάθμευσης των αεροσκαφών. Πιστεύω λοιπόν ότι κάθε συζήτηση για τα έργα βελτίωσης των υποδομών του αεροδρομίου και πολύ περισσότερο η επιθετική κίνηση της προσφυγής άλλους σκοπούς εξυπηρετούν, γι’ αυτό οι προσφυγόντες κινήθηκαν «σιωπηλά» παρακάμπτοντας κάθε δυνατότητα να συζητήσουν με τα θεσμικά όργανα του νησιού μας.

Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Πάρος έρχονται από μακριά και συνεχώς οξύνονται ενώ δημιουργούνται και νέα και αυτά πρέπει με ένταση να συζητήσουμε και να απαιτήσουμε την λύση τους.

Τα προβλήματα αυτά υπάρχουν είτε μεγαλώσουν οι χώροι του αεροδρομίου είτε μείνουν όπως είναι σήμερα, και θα συνεχίσουν να μας εκθέτουν.

Με αφορμή αυτές τις συζητήσεις νομίζω ότι ήρθε η ώρα να συζητήσουμε για το ποια Πάρο θέλουμε.

• Ποιο χαρακτήρα θέλουμε να έχει η αναπτυξιακή πορεία του νησιού μας.

• Ποια είναι η στόχευση της τουριστικής μας πολιτικής.

• Ποια τελικά είναι η φέρουσα ικανότητα της αναπτυξιακής πορείας της Πάρου.

Χρόνο με τον χρόνο τα προβλήματα με την αποκομιδή των απορριμμάτων μεγεθύνονται. Το κυκλοφοριακό παίρνει διαστάσεις μεγαλούπολης, η αποχέτευση και η επάρκεια νερού είναι σ’ επικίνδυνα οριακές καταστάσεις, ενώ η οικοδομική δραστηριότητα έχει ξεπεράσει κάθε λογικό όριο και συνεχίζει ακάθεκτη. Είναι αναγκαίο το δημοτικό συμβούλιο να συζητήσει και να πάρει αποφάσεις για τη δρομολόγηση της αντιμετώπισης αυτών των κρίσιμων προβλημάτων, που έπρεπε να έχουν βρει τη λύση τους από τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι επαγγελματικοί σύλλογοι του νησιού με τη σκέψη των αναγκών του σήμερα, αλλά πολύ περισσότερο με την προοπτική της ισόρροπης ανάπτυξης, πρέπει συντονισμένα να πιέσουν για να ανοίξει αυτή η συζήτηση και να απαιτήσουν εδώ και τώρα να παρθούν αποφάσεις.

Τελειώνοντας, νομίζω ότι είναι φανερό ότι η φυσιογνωμία της Πάρου δεν κινδυνεύει από τα έργα βελτίωσης των υποδομών του αεροδρομίου.

Το νησί κινδυνεύει από την έλλειψη των έργων υποδομής που κάποια επιγραμματικά πιο πάνω αναφέραμε. Κινδυνεύει από τις εκατοντάδες νέες οικοδομικές άδειες, από τα αιολικά πάρκα που σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν «νομίμως». Το νησί κινδυνεύει από τις νεόφερτες επιχειρήσεις και τις νοοτροπίες και πρακτικές Μυκόνου.

Τέλος, η εφημερίδα μας όταν μας ζητήθηκε να δημοσιεύσουμε τις απόψεις της ομάδας των προσφυγόντων, στη λογική του πλουραλισμού, δεν τους το αρνηθήκαμε. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να δημοσιεύσουμε το κείμενό τους ανώνυμα ή με ψευδώνυμο όπως μας ζήτησαν.

Άραγε γιατί επιλέγουν την ανωνυμία;

Ν. Ραγκούσης - Λαουτάρης

ΠΗΓΗ: ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ