Η ειμαρμένη…
/Προ ημερών με πρωτοβουλία του πολιτιστικού πάρκου δήμου Πάρου, πραγματοποιήθηκε συναυλία στη μνήμη του αδικοχαμένου δημάρχου, Χρήστου Βλαχογιάννη. Η εκδήλωση μνήμης που διοργανώθηκε από το Πάρκο ήταν καλή και με υψηλή ποιότητα ως προς το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Παρά ταύτα, ένα τηλέφωνο την επόμενη ημέρα, με έβαλε σε σκέψεις. Στην άλλη πλευρά του τηλεφωνικού καλωδίου μία φίλη με ρώτησε: «Και τώρα μ’ αυτή τη συναυλία, «ξόφλησε» η τοπική κοινωνία σε ό,τι αφορά τη μνήμη του Χρήστου;». Τώρα θα ρωτήσετε γιατί αυτή η ερώτηση με έκανε να σκεφτώ παραπάνω και γιατί με προβλημάτισε. Καταρχάς, να δηλώσω ότι ο θάνατος του Χρ. Βλαχογιάννη ήταν για εμένα μία απώλεια σε συναισθηματικό επίπεδο. Με τον μακαρίτη Χρήστο είχα μία σχέση καλή, άσχετα ότι συχνά «αρπαζόμαστε» για τα πολιτικά. Την τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό, λίγο πριν αναχωρήσει για το χωριό του (Διάβα Τρικάλων) να δει την άρρωστη μητέρα του, είχαμε ανταμώσει σ’ ένα καφενεδάκι στην περιφερειακή οδό Παροικιάς. Εκεί, μεταξύ άλλων και σε τσιπουρο-κατάνυξη ο Χρήστος μου είχε πει ότι ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος για ένα έργο του κι αυτό ήταν το κλειστό γυμναστήριο Αρχιλόχου – Μάρπησσας.
Ο Λ. Κοντός, μετά τη συναυλία στη μνήμη Βλαχογιάννη μου εκμυστηρεύτηκε το πώς ξεκίνησε εκείνο το έργο (θυμίζω ότι έως τότε τα παριανόπουλα ήταν πολίτες Β’ κατηγορίας και κλειστά γυμναστήρια έβλεπαν μόνο σε άλλα νησιά). Επειδή, έχω μία ευαισθησία για τον αθλητισμό κι είμαι φίλαθλος σε βαθμό μανίας για ειδήσεις σε ποδόσφαιρο, βόλεϊ και στίβο, όσο και να ακούγεται περίεργο, θεωρώ το μεγαλύτερο έργο του Χρ. Βλαχογιάννη το κλειστό γυμναστήριο, όπως και του Γ. Ραγκούση, την τοποθέτηση χλοοτάπητα στο γήπεδο Παροικιάς, σε μία εποχή που τα παριανόπουλα έπαιζαν μπάλα στα χαλίκια!
Προ μηνών μαζί με άλλα 20 περίπου άτομα –που με τον ένα ή άλλο τρόπο συνδέθηκαν με τον Βλαχογιάννη- υπογράψαμε ένα αίτημα προς ονοματοδοσία του κλειστού γυμναστηρίου Αρχιλόχου Μάρπησσας (επαναλαμβάνω του κλειστού γυμναστηρίου και όχι του σχολικού συγκροτήματος), σε κλειστό γυμναστήριο «Χρήστος Βλαχογιάννης». Δεν επιθυμώ να μπω σε λεπτομέρειες και για πόσους μήνες το αίτημα εκκρεμούσε με διάφορες αιτιάσεις. Η ουσία είναι ότι το αίτημα απορρίφθηκε.
Η μνήμη του Βλαχογιάννη για τους παριανούς μένει ανεξίτηλη, άσχετα από πολιτικές αποφάσεις. Οι πολιτικές αποφάσεις πολλές φορές αποκρύπτουν και άλλα πράγματα έξω από την ουσία της πολιτικής. Ο Χρήστος «ζει» μέσα από δεκάδες πράγματα που συναντάμε καθημερινά στην Πάρο…
Δ.Μ.Μ.
