Τις μέρες αυτές ενώ κορυφώνεται η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., όλοι και όλες εμείς παλιοί αγωνιστές, συνιδρυτές, συμμέτοχοι σε αυτή την πορεία της δικής μας Αριστεράς εδώ και δεκαετίες, παρακολουθούμε άλλοι/άλλες από ενεργές κομματικές θέσεις και άλλοι πλέον ως απλά μέλη την αλληλουχία των δραματικών γεγονότων που επακολούθησαν την εκλογή του νέου προέδρου Στέφανου Κασσελάκη.

Είναι γεγονός ότι η εκλογή σύμφωνα με το Καταστατικό και ανεξάρτητα αν διαφωνούσαμε ή όχι ήταν απολύτως νόμιμη και έφερε το γνωστό ποσοστό 56% έναντι 44% της Έφης Αχτσιόγλου. Δηλαδή πλειοψηφικό αλλά όχι και συντριπτικό. Είναι γεγονός επίσης ότι κάποιοι σύντροφοι πολύ γρήγορα και χωρίς ανοχή βγήκαν πολύ γρήγορα σε διάφορα ΜΜΕ και διατύπωσαν σφοδρή κριτική και με σκληρούς χαρακτηρισμούς προς το νέο πρόεδρο.

Όμως υπήρξαν σοβαρές αφορμές για πολιτική κριτική σε θέσεις που διατυπώθηκαν δημοσίως είτε από το νέο πρόεδρο, π.χ. εισήγηση του στον ΣΕΒ, είτε από το νέο γραφείο τύπου του κόμματος, όπως η πρώτη ανακοίνωση για το παλαιστινιακό, ανακοινώσεις που μαζί με τη συστηματική καθυστέρηση σύγκλησης της Π.Γ. και της Κ.Ε. - προφανώς για να διαμορφωθούν ευνοϊκότεροι συσχετισμοί για τη νέα ηγεσία - αλλά και τη δρομολόγηση ενός Συνεδρίου του κόμματος με τρίμηνη καθυστέρηση σε σχέση με τον αποφασισμένο σχεδόν ομόφωνα οδικό χάρτη από την τελευταία προ εκλογής του προέδρου συνεδρίαση της Κ.Ε. (από Νοέμβριο 2023 στο Φεβρουάριο του 2024), όλα αυτά δημιούργησαν τη δικαιολογημένη καχυποψία ότι πάμε για σοβαρή αλλοίωση της ταυτότητας και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Και ας μην κρυβόμαστε… Όσοι και όσες αντιταχθήκαμε στην εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, πέραν από τα τεράστια ερωτηματικά του πως και κάτω από ποιες συνθήκες προέκυψε η υποψηφιότητα του, δεν αποδεχθήκαμε ποτέ την πολιτική του οντότητα και την αξιοσύνη του να ηγηθεί ενός ιστορικού χώρου της Αριστεράς. Και αυτό, ανεξάρτητα από τις πολιτικές διαφωνίες του σήμερα για το είδος και το χαρακτήρα του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, ή και για τις διαφορετικές μας εκτιμήσεις και αξιολογήσεις της πορείας του στις δύο περιόδους 2015 – 2019 και 2019 – 2023. Όταν μάλιστα στην Κ.Ε. που μόλις τελείωσε πέραν της αντικαταστατικής και διχαστικής του πρότασης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος που θα αποφασίζει και για διαγραφές, προχώρησε σε μια ομιλία άκρως εμπρηστική για τα εσωκομματικά αλλά και ελάχιστα πολιτική για όσα δραματικά συμβαίνουν στον κόσμο αλλά και στη χώρα μας.

Έτσι μετά από όλα αυτά και αφού τελικά δεν προηγήθηκε ένα Συνέδριο που να αποτιμήσει σοβαρά όλα τα προηγούμενα, προέκυψε το σημερινό εκρηκτικό κλίμα το οποίο προφανώς είναι προάγγελος εξελίξεων για το σύνολο του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς. Είτε για αυτούς που φεύγουν αλλά είτε για αυτούς που μένουν, διότι είμαι απόλυτα πεπεισμένος, ότι δεν υπάρχει περίπτωση αυτός ο χώρος και με τη σημερινή πολιτική ηγεσία όπως διαμορφώνεται να ορθοποδήσει, πόσο μάλλον να γίνει η κυβερνώσα αριστερά του μέλλοντος. Πρώτον γιατί η κατάσταση που προδιαγράφεται δεν προοιωνίζει διάσπαση αλλά διάλυση και δεύτερον γιατί αυτό που έρχεται δεν ξέρουμε αν θα είναι Αριστερά.

Κατά τη γνώμη μου αυτό που πρέπει να προκύψει και καλύτερα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, είναι η επανίδρυση του χώρου της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς με τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης αριστεράς ανοιχτής σε κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και με έντονα οικολογικά χαρακτηριστικά, μια αριστεράς της εποχής μας που θα ενσωματώνει όλα εκείνα τα καινοτόμα στοιχεία του 21ου αιώνα αλλά θα στηρίζεται σταθερά και στις ιστορικές καταβολές της.

Σε ό,τι αφορά την προσωπική μου θέση, προφανώς οριοθετώ τον εαυτό μου σε αυτό που περιέγραψα προηγουμένως, στο ρεύμα στο οποίο πολιτικά και ιδεολογικά ανήκω τα τελευταία 53 χρόνια από τον Οκτώβριο του 1970 όταν εντάχθηκα στο ΠΑΜ, Ρήγα Φεραίο, ΚΚΕ Εσωτερικού. Εντός ή εκτός του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως πλέον έχει γίνει ψευτοδίλημμα;

Νίκος Συρμαλένιος – Πρώην βουλευτής Κυκλάδων ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.