Όσα έχει πει ο Σάμιουελ Τζόνσον για τον πατριωτισμό ισχύουν και για τον κομματικό πατριωτισμό. Ο κομματικός πατριωτισμός είναι κι αυτός το καταφύγιο του απατεώνα. Αυτοί που συστηματικά επικαλούνται το κόμμα, τις ιδέες του, την ανάγκη για το σπουδαίο που όλως τυχαίως το εκπροσωπούν οι ίδιοι και μόνο και θεωρούν ως αυταπόδεικτο ότι αποτελούν το κόμμα μπορεί απλώς να δικαιολογούν τη ρήση του Τζόνσον.

Τόσο ο πατριωτισµός του απατεώνα που κρύβεται από πίσω του όσο και ο κοµµατικός πατριωτισµός του αντίστοιχου απατεώνα έχουν κοινό στοιχείο την εφεύρεση ενός εχθρού που συνήθως είναι εσωτερικός. Η ύπαρξη του εσωτερικού εχθρού δικαιολογεί τη βαρβαρότητα (γιατί είναι πιο επικίνδυνος εχθρός), τον κανιβαλισµό και καθαγιάζει όποιον τον δείχνει µε το δάχτυλο. Γιατί για να εντοπίζεις τον εχθρό και να ζητάς την εξολόθρευσή του, εσύ εκ των πραγµάτων είσαι ο αναµάρτητος κοµµατικά.

Η ιστορία της ελληνικής Δεξιάς είναι γεµάτη από εσωτερικούς εχθρούς που κατασκευάστηκαν για να εξυπηρετηθούν οι πιο βρόµικοι άνθρωποι και οι πιο άθλιες σκοπιµότητες. Δηµοκράτες, αριστεροί, φιλελεύθεροι ταλαιπωρήθηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, αφού βαφτίστηκαν εχθροί της πατρίδας, εσωτερικοί εχθροί που επιβουλεύονταν το έθνος και την οικογένεια. Από τη δική της πλευρά η Αριστερά ανακάλυψε τους εσωτερικούς εχθρούς µες στις τάξεις της. Από ηθικής άποψης η κατασκευή εσωτερικών εχθρών από αριστερούς για αριστερούς ήταν ακόµη πιο άθλια υπόθεση. Αγνοί αγωνιστές κατηγορήθηκαν, καταστράφηκαν ή εξοντώθηκαν από το χέρι του συντρόφου τους. Κόλλησαν ακόµη και τη ρετσινιά του προδότη σε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για να ελευθερώσουν την πατρίδα τους και απαρνήθηκαν κάθε απολαβή για χάρη των ιδεών της Αριστεράς. Το έγκληµα αυτό δεν το έκαναν µόνο κάποιοι κοµµατικοί γραφειοκράτες ή ιδεοληπτικοί, το µεθόδευσαν και οι απατεώνες του κοµµατικού πατριωτισµού. Πίσω από τη σηµαία των αγώνων κρύφτηκε µια κοµµατική νοµενκλατούρα µε οφίτσια και απολαβές, έτοιµη να κατηγορήσει και να καταστρέψει για να διατηρήσει τα προνόµια. Η καταστροφική λειτουργία της νοµενκλατούρας φωτίστηκε µε φωτοστέφανα ενώ µετέτρεπε ακόµη και τα σφυροδρέπανα σε εργαλεία εκκαθαρίσεων.

Θύµατα ήταν τα πιο πεφωτισµένα µυαλά του αγώνα και οι πιο αγνοί αγωνιστές του. Ο Βελουχιώτης, ο Πλουµπίδης, ο Καραγιώργης, χιλιάδες ακόµη άνθρωποι της Αριστεράς µάτωσαν πάνω στην κόψη των ορθών αυστηρών ιδεών.

Σήµερα η Αριστερά µπαίνει και πάλι σε κρίση. Επιβεβαιώνει τον µηχανισµό της πολιτικής αµοιβάδας που αναπαράγεται από τη διαίρεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού κατάφερε να γίνει κυβερνώσα Αριστερά, βρίσκεται µπροστά σε µια διάσπαση, για λόγους που (αλίµονο) βαφτίζονται βαθιά ιδεολογικοί και πολιτικοί. Στον κόσµο όµως που παρακολουθεί φαίνονται ως αυτό που είναι: η ρηχότητα ενός πολιτικού χώρου που δεν κατάφερε να πατήσει στην κοινωνία και σέρνεται από την ανικανότητα µεγάλου τµήµατος των στελεχών του.

Φυσικά υπάρχει για µια ακόµη φορά ο εσωτερικός εχθρός. Είναι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος δεν έχει ούτε την ιστορία ούτε τα χαρακτηριστικά των ιστορικών στελεχών της Αριστεράς, αλλά έχει εκλεγεί πρόσφατα από τα µέλη του κόµµατος. Στελέχη του κόµµατος (πολλά από αυτά είχαν εξαφανιστεί στις εκλογικές µάχες µε τη Ν∆) εµφανίζονται στα κανάλια για να υποτιµήσουν και να απαξιώσουν τον ρόλο και τον χαρακτήρα του Κασσελάκη. Αυτοί ξέρουν.

Η αλήθεια είναι πως ό,τι αποδίδουν στον Κασσελάκη δεν αφορά µόνο τον ίδιο. Ο Κασσελάκης εισπράττει µεταχρονολογηµένα µια κεκαλυµµένη εχθρότητα που έχουν αυτά τα στελέχη απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Γιατί, πέρα από όλα τα άλλα, αυτή η αντιπαράθεση έχει στοιχεία που εµφανίζονται στη δράση των µικρόψυχων και συµπλεγµατικών ανθρώπων που αναγκάστηκαν να ανέχονται κάτι που δεν ήθελαν.

Επί χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας πορεύτηκε µέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον στο κόµµα του. Εναντίον του λειτούργησε µια οργανωµένη φράξια που τον αντιπολιτευόταν και πολλές φορές τον εµπόδιζε να φύγει από τον άρρωστο κοµµατικό κλοιό. ∆εν τολµούσαν να τον αµφισβητήσουν γιατί ήξεραν ότι έχει λαϊκά ερείσµατα, αλλά φρόντιζαν να τον πριονίζουν. Μόρφαζαν για τις αποφάσεις του, προσπαθούσαν να του επιβάλουν ατζέντα αβλαβή (κυρίως) για τον Μητσοτάκη, του απέδιδαν προσωποκεντρική ηγεσία για να φοβάται να λειτουργήσει µε το δικό του κριτήριο και µετέφεραν όλες τις κατηγορίες της Ν∆ προς στελέχη του κόµµατος στο εσωτερικό των οργάνων ως κοµµατική προτεραιότητα.

Όταν ο Τσίπρας έφυγε θεωρούσαν ότι τέλειωσαν µε αυτόν. Το όνειρό τους δεν ήταν ένα κόµµα που θα ξανακυβερνούσε µε αυτούς στο τιµόνι, αλλά ένα κόµµα µιας συµπαθητικής Αριστεράς το οποίο θα µπορεί να ικανοποιεί τις προσωπικές ανάγκες που θα ταυτίζονταν. Ξαφνικά όµως προέκυψε ο Κασσελάκης, στο πρόσωπο του οποίου βγάζουν τελικώς το µένος για την αποτυχία του σχεδίου τους. Οσοι στο κόµµα διαφωνούν µε τον Κασσελάκη δεν ανήκουν στην κατηγορία των απατεώνων του κοµµατικού πατριωτισµού. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ανησυχούν για το αν θα µπορέσει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις που υπάρχουν. Υπάρχουν κοµµατικά µέλη και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν µε καχυποψία ή φόβο τις ραγδαίες αλλαγές. Το πρόβληµα δεν είναι µε αυτούς ούτε φυσικά µε τη διαφωνία τους.

Το πρόβληµα είναι µε τους επαγγελµατίες της εσωκοµµατικής συνωµοσίας που επιχειρούν να χρησιµοποιήσουν το κόµµα ως εργαλείο τους.

Επί πολλά χρόνια συζητήσεις που γίνονταν στα κοµµατικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ και διαδικασίες που εξέθεταν συγκεκριµένα στελέχη µεταφέρονταν µε ακρίβεια στον συστηµικό Τύπο. Ηταν αξιοθαύµαστη η αναντιστοιχία που υπήρχε µεταξύ της µη κάλυψης της επίσηµης άποψης του ΣΥΡΙΖΑ από τα µέσα ενηµέρωσης και της έκτασης που έπαιρναν οι παραπολιτικές και απαξιωτικές προσεγγίσεις βασισµένες σε εσωτερική πληροφόρηση. Από ποιον διέρρεαν όλα αυτά; Πώς υπήρχε τέτοια πληροφόρηση από ένα κόµµα που τα στελέχη του, θεωρητικά τουλάχιστον, ήταν σε αντιπαράθεση µε τον συστηµικό Τύπο;

Αν παρατηρήσουµε σήµερα ποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστούν στα κανάλια για την απαξίωση του Κασσελάκη, δηµιουργείται η πεποίθηση ότι οι εχθροί του Κασσελάκη είναι τα βαθιά λαρύγγια επί Τσίπρα, αυτοί που πριόνιζαν την καρέκλα του και πραγµατοποιούσαν δολοφονία χαρακτήρα εις βάρος του. Βγήκαν από την τρύπα του υποβολέα και έγιναν πρωταγωνιστές επί σκηνής.

Η προσπάθεια να καρτουνοποιηθεί ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για να στηριχτεί παράλληλα το επιχείρηµα ότι το κόµµα κινδυνεύει απ’ αυτόν δεν είναι και τόσο τιµητική για τους επικριτές του. Γιατί αν ένας τυχάρπαστος τύπος, που δεν αξίζει και δεν εµπνέει καµιά εµπιστοσύνη, κατάφερε να πάρει το κόµµα από τους καθαρούς ιδεολόγους που ήταν ταυτισµένοι µε τους αγώνες και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τότε κάτι δεν πάει καλά. Σηµαίνει ότι το κόµµα και τα βαριά στελέχη του έχουν µια ελαφρότητα στη σχέση τους µε τη ζωή και την πολιτική.

Ο Κασσελάκης έχει εκλεγεί πρόσφατα και καλείται να αποδείξει αν µπορεί και τι µπορεί να κάνει. Η πολιτική δεν γίνεται ούτε µε καφετζούδες ούτε µε χαρτορίχτρες. Οσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φτύνουν στα µούτρα του κόσµου του κόµµατος την επιλογή του είναι ηθικά υπόλογα. Οι µεγαλοστοµίες ότι υπερασπίζουν τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς είναι απλώς το πρόσχηµα για να λειτουργήσουν διαλυτικά. Πολλοί δε από αυτούς έχουν µία και µόνη αδιαµφισβήτητη σχέση µε την Αριστερά: του επί δεκαετίες µισθοδοτούµενου του κόµµατος που θέλει να είναι ιδιοκτήτης. Ολες οι άλλες σχέσεις είναι προς απόδειξη. Για να το πω όπως το έλεγε ο Κωνσταντάρας στον Παπαγιαννόπουλο στη γνωστή ταινία: «Εσύ τι δουλειά κάνεις, ρε Γκρούεζα;».

ΠΗΓΗ