Ως εκπαιδευτικό που υπηρετεί για πολλά χρόνια το δημόσιο σχολείο και μάλιστα ένα σχολείο που έχει επιλεγεί κατ’ επανάληψη (εκτός του 2022) να συμμετέχει στον διαγωνισμό PISA δεν θα μπορούσε να μ’ αφήσει αδιάφορη η είδηση για τα απογοητευτικά αποτελέσματά του, για τα ελληνόπουλα.

Όμως και τα προηγούμενα χρόνια τα αποτελέσματα από την ελληνική συμμετοχή στον διαγωνισμό PISA ήταν απογοητευτικά αλλά κανείς δεν θορυβήθηκε. Οπότε η είδηση δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία.

Προσωπικά πιστεύω ότι μεγάλη ευθύνη φέρει το εκπαιδευτικό σύστημα που «βομβαρδίζει» το παιδί από την είσοδό του στην εκπαίδευση με πολλές προσλαμβάνουσες χωρίς όμως να είναι σε θέση να τις αφομοιώσει δημιουργικά και να τις αναπτύξει. Έπειτα οι ίδιοι οι γονείς που «φορτώνουν» τα παιδιά τους, από πολύ μικρή ηλικία, με άπειρες δραστηριότητες και τα παιδιά καταντούν στο τέλος κουρασμένοι διεκπεραιωτές. Η ίδια η κοινωνία, επίσης φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης με τα πρότυπα που προβάλλει, μέσα από τα μέσα κοινωνικής ενημέρωσης και δικτύωσης. Το φαίνεσθαι σημαντικότερο από το είναι. Έχουμε γεμίσει από «Ντόριαν Γκρέι».

Αναμφίβολα η υπερ-ψηφιοποίηση έχει οδηγήσει στη μείωση των βασικών δεξιοτήτων, που είναι κομβικής σημασίας.

Φυσικά μερίδιο ευθύνης έχουν κι οι εκπαιδευτικοί. Αιτία βέβαια δεν είναι η αξιολόγηση που καθυστερεί. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την αξιολόγηση. Ευθύνη έχει το σύστημα διορισμού των εκπαιδευτικών. Δεν αρκεί κανείς να έχει μεταπτυχιακό, διδακτορικό, μετεκπαιδεύσεις, πλούσιο βιογραφικό γνωσιακό στάτους για να είναι καλός εκπαιδευτικός ΑΛΛΑ μεταδοτικότητα, αγάπη για το παιδί και το λειτούργημά του κι όχι υπαλληλική νοοτροπία.

Είναι Δεκέμβριος, τη Δευτέρα που μάς πέρασε τοποθετήθηκε επιτέλους φιλόλογος στο σχολείο μας για να καλύψει κενό 23 ωρών. Μέχρι τώρα κάναμε «μπαλώματα». Όλοι οι φιλόλογοι που υπηρετούν στο σχολείο μας έμπαιναν από λίγο στα τμήματα που είχαν το πρόβλημα για να μην υστερούν οι μαθητές. Ακόμη έχουμε διδακτικές ελλείψεις στα μαθήματα της Πληροφορικής και των Γαλλικών.

Από την άλλη, δεν είδα κανένας να ενοχλείται όταν στις λεγόμενες φιλολογικές σχολές που αποτελούν τη μήτρα των καθηγητών που θα διδάξουν στα σχολεία μας, «πετυχαίνουν» υποψήφιοι με βαθμό πανελλαδικών, από 11-13 (όταν παλαιότερα για να φοιτήσει κανείς σε Φιλοσοφική χρειαζόταν άριστα). Αντίθετα πανηγυρίζουν για την εισδοχή τους.

Όταν πάψουμε να βλέπουμε το σχολείο ως καταναγκασμό ή υποχρέωση, ίσως τότε να μπορούμε δώσουμε ρεαλιστικές λύσεις στο πρόβλημα που εντείνεται τα τελευταία χρόνια.

Η γνώση χρειάζεται τόλμη, χρειάζεται θέληση, κυρίως όμως χρειάζεται κίνητρα. Κίνητρα σε όλους τους φορείς της, μαθητές και δασκάλους.

Ιφιγένεια Χατζηγεωργίου

Φιλόλογος

Διευθύντρια ΓΕ.Λ. Πάρου