Η «καγκουριά» χαλάει το νησί | Του Δ.Μ.Μ.
/Η Πάρος είναι ένα νησί που λόγω των αναπαραστάσεων των Θείων Παθών, αλλά και την καλοκαιρία που επικρατεί τον Απρίλιο, σφύζει από ζωή τις Άγιες ημέρες και χιλιάδες επισκεπτών έρχονται από κάθε γωνιά της Γης.
Τα τελευταία χρόνια όμως γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων στα οποία επικρατεί η κακογουστιά, η «κάγκουριά», οι νεόπλουτοι και οι επιδειξίες των ευρώ που έχουν στην τσέπη τους. Η επίδειξη βέβαια είναι «προνόμιο» των φτωχών τω πνεύματι αλλά και στο πορτοφόλι, αλλά δεν είναι ακριβώς εδώ το θέμα.
Το Ορθόδοξο Πάσχα, που στο νησί μας λόγω της Εκατονταπυλιανής λαμβάνει άλλη διάσταση είναι ένα γεγονός που συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους όπου Γης. Δε θα συμπεριλάβω στην παραπάνω πρόταση την ιερότητα της στιγμής και το πανανθρώπινο μήνυμα που έχει η Ανάσταση (ο καθείς είναι ελεύθερος να την καταλαβαίνει όπως θέλει), αλλά θα υποστηρίξω ότι για εκείνους που αντιλαμβάνονται την Αγία Εβδομάδα με μία άλλη προσέγγιση ότι κάποια πράγματα στην Πάρο χάνουν την αίγλη τους λόγω τουρισμού.
Σήμερα το νησί έχει ταυτιστεί για τη Μεγάλη Εβδομάδα με τα θηριώδη τζιπ που παρκάρουν –αν είναι δυνατόν- και μέσα σε αυλές σπιτιών, με φωτογραφίες σέλφι για την επίδειξη το πού βρίσκεται ο καθένας, με τις συζητήσεις σε πιο μπαρ μαζεύονται οι όμορφες δεσποινίδες (δεν μπορώ να το πω πιο κομψά) και φυσικά την ατελείωτη επίδειξη στο λιμανάκι της Νάουσας, την Κυριακή του Πάσχα. Η επίδειξη ξεκινάει με τα μεγάλα πούρα Αβάνας, συνεχίζεται με καπνιστά ουίσκι δωδεκαετίας και γαλλικές σαμπάνιες και φυσικά (εδώ και 5 περίπου χρόνια έχει αρχίσει το φαινόμενο) call girl – συνοδούς. Μαζί με τα παραπάνω (πάνε σετ αυτά) και τα σκυλάδικα τραγούδια στη διαπασών.
Θα ρωτήσετε βέβαια με το δίκιο σας «και τι θέλεις να γίνει; Να βάζουμε στα μεγάφωνα ύμνους του Πέτρου Γαϊτάνου και να πίνουμε πράσινο τσάι;». Όχι φυσικά! Μόνο κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζω! Απλά θέλω να τονίσω ότι η ατμόσφαιρα της αποτύπωσης του νεοέλληνα είναι κάτι συνηθισμένο και αυτό ανά λίγα χρόνια μεταβάλλεται. Άνετα, κάτι παρόμοιο, θα παρουσιαστεί κάποια στιγμή σε κάποιο άλλον τόπο. Όμως όταν έρθει η ώρα αυτή (που θα έρθει νομοτελειακά), εμείς θα έχουμε χάσει αυτά που μας έκαναν να ξεχωρίζουμε. Δηλαδή, τη γνήσια πατροπαράδοτη ατμόσφαιρα του Πάσχα, τις όμορφες παραδόσεις μας όπως οι αναπαραστάσεις, το έθιμο της κούνιας με τα τραπέζια αγάπης κλπ. Τότε, τι θα πούμε;
Δ.Μ.Μ.
