Πριν αναφερθούμε σε τρεις, ενδεικτικές για τη διακυβέρνηση του τόπου μας, ιστορίες «παραλογισμού» που φυσικά αντιστοιχούν σε «λογικότατες» πρακτικές εξυπηρέτησης ενός συστήματος, θα επισημάνουμε τα βασικά συμπεράσματα της πρόσφατης κινητοποίησης για το «νερό».

Αποδείχτηκε περίτρανα, για μια ακόμη φορά, πρώτον ότι όταν ο λαός αντιδρά οι «εξουσίες τρομάζουν» και δεύτερον ότι ο πρώτος βαθμός αυτοδιοίκησης όταν διεκδικεί ενωμένος και με αποφασιστικότητα «πετυχαίνει».

Πάμε τώρα στην πρώτη ιστορία…

Εδώ και δεκαετίες οι ανάγκες του τομέα καθαριότητας του νησιού σύμφωνα και με τη μελέτη της υπηρεσίας του δήμου ανέρχονται σε συγκεκριμένο αριθμό ατόμων (εργατών και οδηγών). Όλοι τους καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι είναι «απολύτως» απαραίτητοι , αλλιώς δε «βγαίνει» η δουλειά.

Τι κάνει άραγε ο νομοθέτης;

Σου απαγορεύει τις προσλήψεις, που σημειωτέον πληρώνονται από τα ανταποδοτικά τέλη και δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και σε «αναγκάζει» να πληρώσεις τα διπλάσια και τριπλάσια σε εργολαβίες. Έτσι, με πολλαπλάσιο κόστος για τους δημότες γίνεται η ίδια ή και χειρότερη εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου και ταυτοχρόνως «στερείται» η εμπορική αγορά την κατανάλωση εκατοντάδων ατόμων για τα δύο τρίτα του έτους. Κι όλα αυτά για να έχουν «κύκλο εργασιών» ένας το πολύ δύο εργολάβοι, με εργαζομένους «ιδιαιτέρων» συμβάσεων για τέσσερεις μήνες. Εργολάβους που καμιά φορά… μας τους «βρίσκει» κάποιος υπουργός!

Πάμε στη δεύτερη ιστορία…

Με νομοθετική παρέμβαση και απόφαση δημοτικού συμβουλίου ιδρύθηκαν πολεοδομίες σε όλους του δήμους. Μάλιστα… όλα καλά κι όλα ωραία! Αμ δε… Δε σε αφήνουν πάλι να προσλάβεις το απαραίτητο προσωπικό σε μηχανικούς, αρχιτέκτονες, τοπογράφους κλπ. Και νομοθετούν τους αναπτυξιακούς οργανισμούς, δηλαδή ανώνυμες εταιρείες που θα στελεχώσουν «δια της πλαγίας οδού» τις τεχνικές υπηρεσίες, τις υπηρεσίες δόμησης και ότι άλλο χρειαστεί. Και φυσικά όλα αυτά θα πληρωθούν παραπάνω και θα δημιουργηθούν ανώνυμες εταιρείες με καλοπληρωμένα στελέχη και διοικητικά συμβούλια. Πλήρωνε πάλι πολίτη, της Ελληνικής Δημοκρατίας, τις «επινοήσεις» του κράτους των Αθηνών.

Τρίτο και τελευταίο, αν και υπάρχουν πολλά παραδείγματα «τρέλας»! Υποτίθεται ότι η «πολιτεία» προάγει τον πολιτισμό, τη δωρεάν εκπαίδευση και το κοινωνικό κράτος, μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης. Κούνια… που μας κούναγε! Θέλεις να προσλάβεις δασκάλους πιάνου, βιολιού, κιθάρας κλπ, ζωγράφους για εικαστικά μαθήματα στα παιδιά και οτιδήποτε άλλο και σε υποχρεώνουν να τους «πάρεις» για οκτώ ή εννέα μήνες και του χρόνου να ξανακάνεις διαγωνισμό για τις ίδιες θέσεις ξανά από την αρχή. Έτσι βέβαια η καλλιτεχνική παιδεία πάει περίπατο.

Από την μία μεριά η ανασφάλεια των εκπαιδευτικών που σίγουρα έπρεπε να είναι μόνιμοι, αφού χρειάζονται κάθε χρόνο και από την άλλη τα παιδιά που αλλάζουν δάσκαλο συχνά και «αποσυντονίζονται». Το ίδιο και με τους παιδικούς και βρεφονηπιακούς που ανανεώνονται κάθε χρόνο (ευτυχώς οι ίδιοι). Κι εδώ πρέπει να γίνουν μόνιμοι…

Ξαναγυρνώντας στην αρχή να τονίσουμε ότι αν θελήσουν όλοι οι δήμαρχοι, αυτά μπορούν να αλλάξουν και οι κυβερνώντες να «λογικευθούν». Αλλά είπαμε… τη διεκδίκηση δεν την «πιστεύουν» οι περισσότεροι. Δεν είναι στο «DNA» τους! Πρέπει να τους «σπρώχνουμε»…

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ