Απόδοση Τιμής Παριανών σε γερμανική φυλακή-κάτεργο

View fullsize

Ομάδα παριανών βρέθηκε την Παρασκευή, 26 Ιανουαρίου, στη φυλακή του Bradembourk Gorden στη Γερμανία, για να τιμήσουν κρατούμενους που «πέρασαν» από εκεί κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Συγκεκριμένα έντεκα συγγενείς και απόγονοι της οικογένειας Καστρουνή βρέθηκαν εκεί και όπως έγραψε ο Σωτήρης Κατρουνής, επισκέφτηκαν «τις φυλακές καταναγκαστικής εργασίας της Γερμανίας που ήταν κρατούμενος ο πατέρας και παππούς μας το 1944-45 Φώτης Καστρουνής.

Έτσι, πραγματοποιήθηκε μια υπόσχεση που είχαμε δώσει σαν οικογένεια να επισκεφτούμε αυτό τον χώρο μαρτυρίου, στις φυλακές αυτές είχαν εκτελεστεί 1800 αντικαθεστωτικοί γερμανοί και ευρωπαίοι αντιφασίστες. Οι εκτελέσεις γίνονταν με γκιλοτίνα. Να σημειώσω ότι η προσκυνηματική αυτή εκδρομή συνέπεσε με επετειακές εκδηλώσεις των γερμανών κατά του ναζισμού».

Η φυλακή του Bradembourk Gorden

Για τον παραπάνω χώρο η Παλασία Γεωργιάδου σημειώνει:

«Εκτός από τα στρατόπεδα κρεματόρια των Ναζί κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους στην Ευρώπη υπήρχε και η φυλακή του Bradembourk Gorden όπου οι έγκλειστοι δούλευαν εξοντωτικά σαν εργάτες για την πολεμική βιομηχανία της Γερμανίας.

Άνθρωποι όλων των κοινωνικών, οικονομικών και ιδεολογικών αποχρώσεων όλων των ηλικιών (από 14 έως 70+ χρόνων) και από όλη την Ευρώπη που θεωρήθηκαν εχθροί του συστήματος.

Σε αυτή τη φυλακή βρέθηκε μαζί με άλλους 280 Έλληνες από ολη την Ελλάδα ο πατέρας και παππούς της οικογένειάς μας Φώτης Καστρουνής. Ο Φωτης Καστρουνής ήταν από τη Σύμη. Την περίοδο του Β’ παγκόσμιου πολέμου η Σύμη, όπως και όλα τα Δωδεκάνησα ανήκαν στην Ιταλία, ως εκ τούτου, οι κάτοικοι είχαν ιταλική υπηκοότητα. Παρ’ όλα αυτά, ο Φώτης πολέμησε με τον ελληνικό στρατό στην Αλβανία ως εθελοντής. Κάποιος τον κάρφωσε στις κατοχικές αρχές, φυλακίστηκε σε διαφορές φυλακές με μεγάλη ποινή και τέλος βρέθηκε σε μια από τις τρεις αποστολές βαρυποινιτών, από τις ελληνικές φυλακές το καλοκαίρι του 1944 για καταναγκαστική εργασία στο Bradembourk Gorden. Σκληρες και απάνθρωπεςς συνθήκες, ξύλο και τιμωρίες βαριές έζησαν οι άνθρωποι εκεί, μέχρι που τους απελευθέρωσε ο Σοβιετικός στρατός περίπου έναν χρόνο αργότερα, την Άνοιξη του 1945.

Όσοι δεν ήταν Γερμανοί άλλοι έμειναν ένα μικρό διάστημα σ’ ένα στρατόπεδο του Κόκκινου Στρατού και στη συνέχεια εφυγαν με τρένα, άλλοι όπως ο Φώτης έφυγαν με τα πόδια. Όταν έφτασε στη Ρουμανία με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού,  επέστρεψε στην πατρίδα.

Στη φυλακή αυτή ήταν κρατούμενος και ο 'Εριχ Χόνεγκερ ο οποίος, όταν έγινε γραμματέας του SED στην τότε Ανατολική Γερμανία, φρόντισε  και δημιουργήθηκε ενα μουσείο μνήμης σχετικά με την ιστορία της φυλακής στη διάρκεια του πολέμου, το οποίο βελτιώθηκε αργότερα.

Ο ιστορικός Αλέξης Ντεντοράκης, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τους έλληνες κρατούμενους και ήταν αυτός που συνόδευσε την οικογένειά μας στην προσκυνηματική επίσκεψη που κάναμε σε αυτόν τον τόπο μαρτυρίου».