Στις 9 Ιουνίου έχουμε ευρωεκλογές, δηλαδή την πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά τις διπλές εθνικές του Μάη – Ιούνη του 2023. Δυστυχώς οι εκλογές αυτές για την Αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσαν μια στρατηγική ήττα, ενώ η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα και η διάσπαση που επακολούθησε σφράγισαν μια νέα επώδυνη φάση για την Αριστερά αλλά και για όλη την προοδευτική αντιπολίτευση.

Η ίδρυση της Νέας Αριστεράς, όσο και αν αυτή χαρακτηρίστηκε ως βεβιασμένη από αρκετούς συντρόφους και συντρόφισσες που είτε παραμένουν ακόμα εντός ΣΥΡΙΖΑ, είτε παραμένουν ανένταχτοι και απογοητευμένοι, ήταν επιβεβλημένη, όσο και αν προσκρούει στο αίσθημα της ενότητας που απαιτεί ο κόσμος της αριστεράς και όσο και αν κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη θα αποτελέσει το όχημα ανατροπής του Μητσοτάκη και της δεξιάς πολιτικής.

Και αυτό γιατί πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ορισμένα πράγματα:

Α) Ενότητα χωρίς εμπνευσμένο και οραματικό σχέδιο και πρόγραμμα δεν υπάρχει

Β) Ενότητα χωρίς συλλογικές και δημοκρατικές λειτουργίες επίσης δεν υπάρχει

Γ) Ενότητα με υιοθέτηση life style συμπεριφορών, δεξιών πολιτικών, χωρίς αξίες και ήθος, πάλι δεν υπάρχει

Δ) Ενότητα στα πλαίσια αποκλειστικά ενός κόμματος πολιτών από τη αριστερά έως το κέντρο, σχεδόν αδύνατο να υπάρξει. Άλλο συμμαχία και μάλιστα στη βάση ουσιαστικών προγραμματικών συγκλίσεων και άλλο υποκατάσταση της συμμαχίας των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων από ένα κόμμα.

Ε) Τέλος ενότητα και εναλλακτική λύση χωρίς ισχυρή ριζοσπαστική Αριστερά, που αποτελεί και την ψυχή μιας συνολικής πορείας ανατροπής, σίγουρα δεν υπάρχει.

Από τις εκλογές και μετά, η κυβέρνηση της ΝΔ, παρά την εντεινόμενη κοινωνική αντιπολίτευση, προχώρησε σε βασικούς στόχους εμπέδωσης του νεοφιλελεύθερου προγράμματος της,(ιδιωτικά πανεπιστήμια, περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας, συνέχιση της συγκάλυψης εγκλημάτων όπως τα Τέμπη και στρέβλωσης του κράτους δικαίου κλπ.), ενώ το περίφημο οικονομικό θαύμα της αναιμικής ανάπτυξης, οξύνει το βαρύ τίμημα στην πλειοψηφία της κοινωνίας που με δυσκολία βγάζει το μήνα, την ώρα που η χώρα ακολουθεί το ίδιο οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο που λίγα χρόνια πριν μας πέταξε στα βράχια.

Είναι σίγουρο ότι η ΝΔ θα πληρώσει το τίμημα της πολιτικής της σε αυτές τις ευρωεκλογές, άλλωστε ακόμα και για τους κλασσικούς νεοδημοκράτες και συντηρητικούς είναι μια ευκαιρία διαμαρτυρίας χωρίς κόστος. Δυστυχώς όμως, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, ο κύριος όγκος αυτής της διαμαρτυρίας δεν θα κατευθυνθεί στην προοδευτική αντιπολίτευση, αλλά σε περισσότερο ακροδεξιές εκφράσεις όπως η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου.

Το ερώτημα είναι γιατί; Το πρώτο κατά τη γνώμη μου, που συμβαίνει σχεδόν σε όλη την Ε.Ε., είναι ότι η δεξιά πολιτική δηλαδή η λιτότητα ερήμην των λαών, η άκαμπτη πολιτική για το μεταναστευτικό αλλά και η πολεμοκάπηλη πολιτική χωρίς καμιά προσπάθεια ειρηνευτικής πρωτοβουλίας, που επί χρόνια χαράσσουν τα όργανα της Ένωσης (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Eurogroup) και τα οποία κυριαρχούνται από τα δεξιά κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στρέφουν μεγάλη μερίδα πολιτών, προς αναζήτηση εύκολων λύσεων (έξαρση των εθνικισμών, επιστροφή στο κράτος – έθνος), που φυσικά πρεσβεύουν τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, τα οποία βεβαίως εμφανίζονται και ως αντισυστημικά.

Το δεύτερο όμως έχει να κάνει με καθαρά εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. Η απουσία πειστικής προοδευτικής αντιπολίτευσης αλλά και η απώλεια αξιοπιστίας της Αριστεράς, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου τον κύριο λόγο απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και αύξησης της αποχής, αλλά ταυτόχρονα και κατεύθυνσης ψηφοφόρων στην ακροδεξιά κάλπη.

Ο διαγκωνισμός του ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη για την κατάκτηση της 2ης θέσης, ούτε πείθει ούτε αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, που αναζητούν πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης με σχέδιο, προτάσεις, στρατηγική και όραμα που θα κινείται πέραν του συστημικού κατεστημένου. Ιδιαίτερα ένας κόσμος της ιστορικής αριστεράς αλλά και γνήσιοι προοδευτικοί πολίτες, πρώτα απ’ όλα απαιτούν αποκατάσταση της χαμένης αξιοπιστίας της αριστεράς, που χάθηκε σταδιακά ιδιαίτερα μετά το 2019, ενώ επισφραγίσθηκε με την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός ανθρώπου απόλυτα ενταγμένου στη συστημική επικοινωνιακή πολιτική και απόλυτου μονάρχη στη κομματική λειτουργία. Ταυτόχρονα ενός ανθρώπου που για να κερδίσει το κέντρο αλλά και συντηρητικούς ψηφοφόρους, θεωρεί ότι πρέπει να στρίψει το τιμόνι προς τα δεξιά (άμυνα, εξωτερική πολιτική, φορολογική πολιτική, κλείσιμο ματιού στη θρησκοληψεία, συνεχείς αντιφάσεις σε ζητήματα πολιτικών θέσεων κλπ), κάτι που μπορεί να έχει πρόσκαιρα και κάποιο αποτέλεσμα, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι αποτελεί κέρδος – κάθε άλλο – για μια πειστική εναλλακτική πολιτική.

Αυτό το στόχο φιλοδοξεί να παίξει η Νέα Αριστερά. Στόχο ενότητας και ανασύνθεσης του συνόλου των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο. Στόχο διαμόρφωσης ενός πειστικού πόλου αμφισβήτησης της δεξιάς και ακροδεξιάς κυριαρχίας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου αποτελούν ένα σημαντικό σταθμό στην αναγέννηση της αριστεράς και τη συγκρότηση μιας ουσιαστικής εναλλακτικής στρατηγικής.

Νίκος Συρμαλένιος, Πρώην Βουλευτής Κυκλάδων