Συζητούν σήμερα οι παιδαγωγοί για τη συνεργασία «σχολείου και οικογένειας», απαραίτητη και επιβεβλημένη. Ο Καλλίερος την είχε εφαρμόσει, στενότατα μάλιστα. Το σπίτι με το σχολείο πάντα σε επαφή.

Κάθε μαθητής είχε κι ένα τετράδιο - έλεγχο διαγωγής στο σπίτι. Και κάθε μέρα η μητέρα ή ο πατέρας, έπρεπε να δώσουν γραπτώς σχετικές πληροφορίες στο δάσκαλο, για το φέρσιμο του παιδιού στο σπίτι. Το πνεύμα του δασκάλου ήταν παρόν στο σπίτι. Δεν έκανες κάτι που δε θα έπρεπε, γιατί την άλλη μέρα είχες να λογοδοτήσεις για την πράξη σου αυτή και στον δάσκαλο. Η ζωή στο σπίτι ήταν συνέχεια και προέκταση της σχολικής ζωής.

Ο Καλλίερος με το παιδαγωγικό του ταλέντο, ασκούσε στο παιδί μια επίδραση (αμοιβές, ποινές, αλλά κυρίως παραδείγματα), για να προετοιμάσει τους αυριανούς πολίτες, σύμφωνα με την αρχαία κλασσική παιδαγωγική αντίληψη. Η αγωγή που έδινε στα παιδιά είχε κοινωνική κατεύθυνση. Ήθελε να καταστήσει το παιδί χρήσιμο μέλος της κοινωνίας. Είχε εφαρμόσει το σύστημα της αυτενέργειας και της συλλογικής ευθύνης. Με αυτή την αυτενέργεια, μπορεί να αποκτήσει το παιδί αληθινή πνευματική και ηθική μόρφωση και δεξιότητα.

Είχε οργανώσει μαθητική κοινότητα, που είχε το ξεχωριστό της ταμείο για τις ανάγκες του σχολείου, για τα σπασμένα τζάμια, για ό,τι ελλείψεις παρουσίαζε το σχολείο. Είχε συστήσει σχολικούς κήπους, που τα παιδιά εργαζόντανε ελεύθερα και αυτόβουλα και τα προϊόντα τα πουλούσαν για να ενισχύσουν το ταμείο του σχολείου, καλλιεργώντας έτσι το κοινωνικό και συνεταιριστικό «εγώ» του παιδιού. Είχε οργανώσει το «Σχολείο Εργασίας» όχι τόσο στο διδακτικό, αλλά στο τεχνικό μέρος.

Φυσικό ήταν ένας τέτοιος φωτισμένος δάσκαλος να φροντίζει και για την ψυχαγωγία των παιδιών. Σχολικές γιορτές, θεατρικές παραστάσεις, περιπάτους, εκδρομές, αξέχαστες Πρωτομαγιές, θαλασσινά μπάνια στην αρχή του καλοκαιριού, Πρωτοχρονιές με ανταλλαγή δώρων, κ.α. Χαρά, αλαλαγμός και ευφροσύνη των παιδιών.

Όλα αυτά ήταν η αφορμή, που η υπηρεσία του με την ισοπεδωτική της νοοτροπία θέλησε να τον μεταθέσει. Ο Καλλίερος άνοιξε το δικό του σχολείο, στο οποίο γράφτηκαν όλοι οι μαθητές και το δημόσιο παρέμεινε άδειο, αναγκάζοντας έτσι την υπηρεσία να ακυρώσει τη μετάθεση. Πέθανε στην Πάρο στις 19 Σεπτεμβρίου 1937.

πηγές: «Παριανά τευχ. 67»

Η οδός του ξεκινάει από την πλατεία «Ζωοδόχου Πηγής», έως την οδό «ιατρού Πιέρρου Καλακώνα».

Χριστόδουλος Μαούνης

Μέλος της επιτροπής ονοματοδοσίας Παροικιάς