Είναι άραγε η µάχη χαµένη εκ των προτέρων, πριν καν δοθεί; Έφτασε η στιγµή που το πιο τροµακτικό σενάριο απώλειας ελέγχου εµφανίζεται µπροστά σου.

Μια υπόθεση που συνέχεια σε περιτριγύριζε αρκετά χρόνια τώρα, αλλά δεν σου είχε χτυπήσει την πόρτα. Κάτι που φαίνονταν στον ορίζοντα και πλησίαζε αργά-αργά και βασανιστικά, τώρα µπήκε στο λιµάνι. Είναι αυτή η φυσική εξέλιξη των πραγµάτων; Φυσικά και όχι. Ήρθε η ώρα να κάνουµε πιο έντονα και µε ειλικρίνεια την αυτοκριτική µας και να αναθεωρήσουµε το µοντέλο ανάπτυξης που υποστηρίξαµε και ευθέως και πλαγίως.

Ίσως, µε όλες τις κινητοποιήσεις του παρελθόντος, ξεχάσαµε την σπουδαιότερη. Αυτήν του µέλλοντος. Βλέπουµε µέχρι την µύτη µας και όσο περνάµε καλά, δεν κοιτάµε παραπέρα. Όχι απλώς έχουµε αποδεχθεί την ήττα µας, την έχουµε «αγαπήσει» κιόλας. Η ζωή από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου χρειάστηκε θάρρος, δύναµη κι αγώνα για να αντιµετωπιστούν οι δυσκολίες.

Σήµερα η αποµόνωση κι η αδιαφορία και η «σιγουριά» ότι δεν µπορείς να έχεις ρόλο, έχουν ατονήσει αυτά τα χαρακτηριστικά. Πρέπει, αν έχουµε πια καιρό, να επιλέξουµε (εµείς) τον δρόµο µας. ∆ε βοηθά σχεδόν καθόλου να αρχίσουµε να κατηγορούµε το «παρελθόν».

Φυσικά και δεν το ξεχνάµε, ούτε το «αθωώνουµε». Όµως το µελετάµε για να µην ξανακάνουµε τα ίδια λάθη. Επανερχόµαστε. Έχουµε άραγε καιρό ή όλα είναι προδιαγεγραµµένα. Φυσικά και έχουµε... αλλά, «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή...» που λέει κι ο µεγάλος µας ποιητής.

Τώρα το τι θα χρειαστεί είναι «µεγάλη κουβέντα» και µε πολλές παραµέτρους. Το πρώτο βήµα όµως είναι «να βρεθούµε». Σ’ αυτόν τον τόπο δεν κάνουµε διάλογο, δεν ακούµε παρά µόνο αυτά που λέµε εµείς, όχι τον άλλο.

Το µέλλον αυτού του τόπου κρίνεται µέρα µε την µέρα και νοµίζουµε ότι ένα πολύ θετικό στοιχείο τη συγκεκριµένη στιγµή είναι η συνειδητοποίηση των περισσοτέρων, για τους κινδύνους που «κουβαλά» αυτού του είδους η ανάπτυξη και η ανησυχία τους για το γεγονός αυτό.

Τώρα λοιπόν είναι η ώρα µηδέν, η πιο σηµαντική στιγµή, του προγραµµατισµού, της σοβαρότητας και της ευθύνης. Μεγάλα λόγια θα µου πείτε, που σχεδόν πάντα µένουν λόγια. Ίσως έχετε δίκιο... Ας κάνουµε όµως µια «προσπάθεια διάψευσης»...

Άλλωστε όπως λέγεται... «η µάχη που χάθηκε... είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ». Ή όπως λέει κι ο Σαρτρ «Χαµένη µάχη, είναι η µάχη που πίστεψες ότι θα την έχανες».

Θανάσης Μαρινόπουλος

ΥΓ: Το άρθρο θα µπορούσε να έχει τίτλο... ΦΩΝΑΖΕΙ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ... ΑΛΛΑ ΠΟΥ...