Στις 30/1/23 έφυγε από τη ζωή ο Μανώλης Ισιγώνης. Το «φευγιό» του Μανώλη στεναχώρησε πολύ κόσμο και όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο γι’ αυτόν.

Τον αγαπούσα τον Ισιγώνη για πολλούς λόγους, μα κυρίως για την ντομπροσύνη του και την αγωνιστικότητά του. Όσο κι αν διαφωνούσες μαζί του δεν μπορούσες παρά να αναγνωρίσεις τη μαχητικότητα που τον διέκρινε. Η γνωριμία μαζί του ήταν επεισοδιακή και είχε γίνει όταν εργαζόμουν σε μία άλλη εφημερίδα του νησιού. Ο Ισιγώνης μαζί της (εφημερίδα), δεν είχε καλές σχέσεις… Με είχε εντυπωσιάσει γιατί δε μάσαγε τα λόγια του και την άποψή του στην έλεγε από μπροστά, και όχι από πίσω… (δεν το λες κάτι συνηθισμένο αυτό στο νησί μας…).

Στη συνέχεια γνωριστήκαμε καλύτερα, ήπιαμε και 2-3 ποτά μαζί, και είχαμε ως το τέλος του μία έντιμη και φιλικότατη σχέση. Πρώτιστα όμως τον σεβόμουν. Ο Ισιγώνης ήταν πολιτικός παράγοντας, άσχετα ότι ποτέ δεν το έλεγε και μάλλον μισούσε αυτή τη λέξη. Ήταν στέλεχος της Αριστεράς στο νησί –και όχι μόνο- άσχετα ότι δε διεκδίκησε ποτέ αυτόν τον ρόλο. Είχε ηγετικό ρόλο, άσχετα ότι ποτέ δεν «καπέλωσε» καμία κίνηση. Αυτός ήταν που έπαιξε έναν από τους κυριότερους ρόλους στο ενωτικό ψηφοδέλτιο της Μάρπησσας, άσχετα ότι ποτέ δεν διεκδίκησε κάτι για εκείνον. Ο Ισιγώνης ήταν αυτός που κίνησε τα νήματα στην ΚΕΠΟΣΑ. Αυτός τράβηξε το κουπί χωρίς πάλι να διεκδικήσει εκεί τίποτα για πάρτι του. Ήταν έτσι η φτιαξιά του!

Ήταν πάντα εκεί σε κάθε διεκδίκηση της κοινωνίας μας. Πήγαινε παντού ως απλός στρατιώτης. Είτε «κίνημα των αγανακτισμένων» στις πλατείες, είτε αγώνες για τη δημόσια υγεία, είτε συλλαλητήρια, είτε, είτε, είτε. Δεν έλειπε από πουθενά. Παρακολουθούσε με αγωνία κάθε κίνηση της κοινωνίας. Κι όταν πριν μερικά χρόνια στην Πάρο έγινε προσπάθεια για συνδικαλιστική κίνηση των ιδιωτικών υπαλλήλων, ο Μανώλης ήταν πάλι εκεί για να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους. Ακόμα και τώρα παρά τα προβλήματα υγείας που είχε έτρεχε παντού. Πήγαινε σε αυτοδιοικητικές συνεδριάσεις συμβουλίων, πήγαινε σε συναντήσεις, πήγαινε όπου ένιωθε ότι έπρεπε να δώσει το παρόν. Από τα οξύμωρα με τον Μανώλη ήταν ότι με θυμόταν πάντα στην ονομαστική μου εορτή και είχα αρχίσει να τον «κουρδίζω» λέγοντας του ότι γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τις θρησκευτικές πανηγύρεις!

Ο Ισιγώνης άφησε παρακαταθήκη για το πώς πρέπει να είναι ο ενεργός πολίτης. Καλό ταξίδι Μανώλη.

Δ.Μ.Μ.