Μισθοσυντήρητος ψάχνει σπίτι…
/Προ μηνός περίπου σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης που αφορά τα ζητήματα της Πάρου, ένας αγροτικός γιατρός, που θα ερχόταν στο νησί μας, ρώτησε για να βρει σπίτι για να μείνει.
Αρχικά οι πρώτες αντιδράσεις άλλων χρηστών ήταν να του «αφιερώσουν» χαμόγελα και στη συνέχεια του είπαν τα καθέκαστα. Δηλαδή, ότι πιο εύκολα μπορείς να βρεις του έξι αριθμούς του Λόττο, παρά σπίτι (σε λογική τιμή) στην Πάρο. Υπήρξαν βέβαια και οι «έξυπνοι» της ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι ειρωνεύτηκαν τον αγροτικό γιατρό για την ερώτηση…
Στην εφημερίδα «Καθημερινή», πέρσι τον Σεπτέμβριο, στην αρχή της σχολικής χρονιάς, η νηπιαγωγός από την Αντίπαρο, Παναγιώτα Βούσουλα, δήλωνε σε σχετικό ρεπορτάζ: «Αποφάσισα να μην παρουσιαστώ ως αναπληρώτρια, γιατί δεν έχω την οικονομική δυνατότητα. Την προηγούμενη χρονιά πήγα στην Ίο αφήνοντας πίσω μου δύο μικρά παιδιά, αυτή τη φορά σκόπευα να μετακομίσω μαζί τους και με τη μητέρα μου, όμως κάτι τέτοιο κοστίζει πανάκριβα».
Παρόμοιες αναφορές από δημοσίους υπαλλήλους, ειδικά στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους, είναι δεκάδες επί δεκάδων σε εφημερίδες. Τόσο η Πάρος, όσο και άλλα κυκλαδονήσια είναι απλησίαστα για ενοικίαση οικίας. Ποιος μισθοσυντήρητος και πρωτοδιόριστος άλλωστε με μισθό μεταξύ 800 και 900 ευρώ, θα μπορούσε να ενοικιάσει σπίτι, από τη στιγμή, που αν βρεις… αυτό θα έχει περίπου όσο και ο μισός μισθός του δημοσίου ή ιδιωτικού υπαλλήλου, που δεν έχει την τύχη να κατάγεται από το μέρος που εργάζεται ή δεν έχει δικό του σπίτι.
Εργαζόμενοι στον τουρισμό
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για δεκάδες επιχειρηματίες του τουριστικού κλάδου στην Πάρο είναι αυτή τη στιγμή το εποχικό προσωπικό. Έχουν φτάσει στο σημείο να μη συζητούν για το πόσα χρήματα θέλει π.χ. ο Χ μάγειρας για να δουλέψει σ’ ένα εστιατόριο, αλλά το που θα φιλοξενηθεί αυτός.
Ακόμα και σήμερα δεκάδες είναι οι επιχειρήσεις σε Πάρο και Αντίπαρο που δεν έχουν το απαραίτητο προσωπικό για να βγουν οι βάρδιες. Τις ημέρες του Πάσχα λίγο πολύ «βολεύτηκαν» εκ των έσω οι παριανές επιχειρήσεις. Δηλαδή, δούλεψαν μέλη της οικογένειας στα καταστήματα, δούλεψαν μικρά παιδιά που δεν είχαν σχολείο κλπ. Επίσης, οι περισσότερες επιχειρήσεις βρήκαν προσωπικό για λίγες ημέρες από εργαζόμενους που περιμένουν να δουλέψουν σε επιχειρήσεις που ήταν κλειστές εκείνες τις ημέρες. Ό,τι έγινε εκείνες τις ημέρες για να έχουν προσωπικό οι τουριστικές επιχειρήσεις ήταν «μπαλώματα».
Από την άλλη –όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν στην εφημερίδα- τα δύο χρόνια της κρίσης με την πανδημία και όλα όσα συνέβησαν στον τουριστικό κλάδο είχαν ως αποτέλεσμα να μειωθεί αριθμητικά το επάγγελμα πέριξ αυτών των επιχειρήσεων. Πολλοί δηλαδή, άλλαξαν επάγγελμα. Ακόμα, η κακή νοοτροπία ορισμένων επιχειρηματιών σε πράγματα που υπόσχονταν αλλά στη συνέχεια δεν έγιναν, είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει πλέον έλλειψη προσωπικού. Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η στέγαση του εποχικού υπαλληλικού προσωπικού. Απλά, δεν υπάρχουν καταλύματα ή όταν βρεθούν, αυτά είναι με απαγορευτική τιμή. Στη Μύκονο, μέσω των εφημερίδων μάθαμε προ δύο ετών, για την άθλια στέγαση εργαζόμενων εκεί. Έμεναν σε κοντέινερ και ήταν στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες μέσα. Παρόμοια όμως γεγονότα είδαμε και στην Πάρο την περσινή χρονιά. Δηλαδή, εποχικοί εργαζόμενοι να διαμένουν σε γιαπιά, σε ταράτσες κλπ.
Το Airbnb
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στη μη ύπαρξη ενοικιαζόμενων σπιτιών στην Πάρο ήρθε με τη βραχυχρόνια μίσθωση, καθώς εκατοντάδες κάτοχοι οικιών αποφάσισαν να γίνουν εν μία νυκτί «ξενοδόχοι».
Έτσι, ο αυξημένος αριθμός των σπιτιών που διατίθενται για βραχυπρόθεσμες μισθώσεις οδήγησε στη μείωση των διαθέσιμων προς ενοικίαση σπιτιών από μόνιμους κατοίκους. Η Πάρος σήμερα έχει μόνιμο πληθυσμό περίπου 15.000 κατοίκων. Ο αριθμός των επισκεπτών αυξάνει διαρκώς τους θερινούς μήνες και στο νησί υπάρχουν ημέρες το καλοκαίρι που φιλοξενεί περίπου δεκαπλάσιο πληθυσμό από τους μόνιμους κατοίκους. Σύμφωνα με το Inside Airbnb, υπάρχουν περίπου 4.850 καταχωρήσεις για το νησί, το 82.9% των οποίων είναι ολόκληρα σπίτια ή διαμερίσματα. Ακόμα, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat για τις συνθήκες στέγασης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 73,3% των πολιτών στην Ελλάδα διαμένουν σε ιδιόκτητο σπίτι, όταν μια δεκαετία πριν, το 2011 το ποσοστό ιδιοκατοίκησης ήταν 78,3% και το 2001 ήταν 79,8%. Ακόμα, στην Ελλάδα, είναι σύνηθες το φαινόμενο να υπάρχουν κλειστές κατοικίες για διάφορους λόγους. Άλλες γιατί τις φυλούν για τους απογόνους τους οι ιδιοκτήτες, άλλες γιατί πιστεύουν ότι δεν τους συμφέρει να τις ενοικιάσουν, άλλες γιατί το ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν έχει ξεκαθαριστεί κλπ. Με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ στην απογραφή του 2011 καταγράφηκαν 897.968 κενές κατοικίες, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν σαφή στοιχεία για την κατάστασή τους και εντέλει πόσες από αυτές μπορούν αξιοποιηθούν μέσω της μισθωτικής αγοράς.
Όπως αναφέρει το BBC, στην Ελλάδα, είναι σύνηθες το φαινόμενο για οικογένειες της μεσαίας τάξης να κατέχουν περισσότερα από ένα ακίνητο καθώς κάποια τα προορίζουν για τα παιδιά τους, ενώ στο μεταξύ τα διαθέτουν προς ενοικίαση. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί ιδιοκτήτες επιλέγουν τη βραχυπρόθεσμη μίσθωση που πιστεύουν ότι παρουσιάζει υψηλότερα κέρδη, δεδομένου και του πόσο δημοφιλής είναι η Πάρος ως τουριστικός προορισμός.
Στην «huffington post», η κ. Νόλαν που ζει παραπάνω από 35 χρόνια στην Πάρο δήλωσε: «Κάποτε ήταν εύκολο να βρούμε ένα σπίτι στην Πάρο. Τώρα, φαίνεται ότι όλοι ψάχνουν. Οι περισσότεροι ενοικιαστές έχουν κληθεί να φύγουν επειδή οι ιδιοκτήτες θέλουν να μπουν στο Airbnb. Αλλά οι ενοικιαστές δεν έχουν πού να πάνε».
Κατοικία: «Ο σύγχρονος εφιάλτης»
Με τις τιμές των κατοικιών και των ενοικίων να αυξάνονται, το κόστος της στέγασης έχει γίνει ασήκωτο βάρος για ένα στα τέσσερα νοικοκυριά στην Ελλάδα.
Ιδιαίτερα για τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους κοντά στον κατώτατο μισθό και τα νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα, η αναλογία ενοικίου/μισθού είναι απαγορευτική, όταν την ίδια ώρα τα σπίτια προς μίσθωση λιγοστεύουν και ακριβαίνουν παρότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες κενές κατοικίες ανά την επικράτεια.
Το χειρότερο όμως είναι ότι στην Ελλάδα παρατηρείται το υψηλότερο ποσοστό υπερβολικής επιβάρυνσης του κόστους στέγασης, με το 32,4% του πληθυσμού να ζει σε σπίτι όπου το κόστος στέγασης αντιπροσωπεύει πάνω από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός του! Στην Ε.Ε. το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 10,4%!
ΠΗΓΗ: ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ
