Στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες που λειτουργούν βάσει της αντιπροσωπευτικής αρχής χρειάζεται απαραιτήτως μία ισχυρή αντιπολίτευση.

Επιπλέον, μία αντιπολίτευση «διακριτή» από την κυβέρνηση, με έντονες και δομικές διαφορές στο κυβερνητικό της πρόγραμμα.

Έτσι ο πολίτης στις «ώριμες» δημοκρατίες δεν βρίσκεται εγκλωβισμένος και η εναλλαγή στον κυβερνητικό θώκο θεωρείται κάτι το «υγιές και αναζωογονητικό». Στο πλαίσιο αυτό οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων είναι «φυσιολογικές» όταν εμφανιστεί μία μεταρρυθμιστική κόπωση στην εξουσία, ή και όταν υπάρχει αναντιστοιχία προεκλογικού προγράμματος και κυβερνητικής πρακτικής. Τεκμαίρεται λοιπόν ότι ο ένας αναλαμβάνει την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου και ο έτερος τον έλεγχο του κυβερνώντος και κυρίως την προετοιμασία της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Αν συλλογιστούμε όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι σήμερα η δημοκρατία στη χώρα μας «πάσχει». Ο χαρακτήρας του πολιτεύματος μας υπονομεύεται από την ανυπαρξία ισχυρής και προγραμματικής αντιπολίτευσης, τουλάχιστον προς το παρόν.

Και πάμε τώρα στο «δια ταύτα»… Εφόσον παραμείνουμε στον δρόμο της «ομαλότητας» και δεν παρεκτραπούμε δημοσιονομικά, τότε είναι περισσότερο και από βέβαιο ότι στον ρόλο της ενισχυμένης αντιπολίτευσης και μάλιστα σχετικά σύντομα θα βρεθεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Είναι πια καθαρά τα σημάδια των μετατοπίσεων του εκλογικού σώματος προς πολλές κατευθύνσεις, αλλά κυρίως προς την «κεντροαριστερά του ενός πόλου», προς μία «εθνικιστική και θρησκόληπτη δεξιά» και προς την «γνήσια αριστερά» του Κ.Κ.Ε.

Έχουμε τον Οκτώβριο τις εσωκομματικές εκλογές του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος και ανάμεσα στους υποψηφίους μέχρι στιγμής υπάρχουν πολλές και διαφορετικές τάσεις και απόψεις, κάτι που θα στείλει αρκετό κόσμο στις κάλπες.

Άλλες προσεγγίζουν την «κυβερνώσα δεξιά» και άλλες επιστρέφουν στις ρίζες της «τρίτης του Σεπτέμβρη».

Οι υποψηφιότητες των Νίκου Ανδρουλάκη, του Χάρη Δούκα και της Άννας Διαμαντοπούλου είναι εκείνες που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον στις συζητήσεις.

Σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε ότι είναι πολύ ενθαρρυντικό που υπάρχει μεγάλη «γκάμα» στο εσωτερικό του κόμματος και μάλιστα από πολύ αξιόλογα στελέχη, ώστε την επαύριον των εσωκομματικών εκλογών να υπάρξουν οι ανάλογες συνθέσεις.

Όμως νομίζουμε ότι αυτό που χρειάζεται ο χώρος αυτή τη στιγμή, είναι η «επαναπροσέγγιση» της σοσιαλδημοκρατίας με τους όρους του σήμερα και ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης που να έχει ελάχιστα σημεία επαφών με την Νέα Δημοκρατία. Σίγουρα αυτό είναι αρκετά δύσκολο στην τωρινή εποχή για την σοσιαλδημοκρατία, αν φέρουμε στη μνήμη μας και συγκρίνουμε τις ευνοϊκότερες συνθήκες των δεκαετιών του εβδομήντα και του ογδόντα με το σήμερα.

Για να μπορέσει να πετύχει και να επαναφέρει το ισχυρότατο κοινωνικό κράτος θα χρειαστούν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και συγκρούσεις με το «κεφάλαιο» ώστε να εξασφαλιστούν οι απαραίτητοι εκείνοι πόροι μέσω της φορολογίας των υψηλών κλιμακίων.

Και φυσικά η δυνατή παρουσία του κράτους στην υγεία, την παιδεία και σε όλες τις βασικές ανάγκες των ανθρώπων.

Τον Οκτώβρη λοιπόν τα… σπουδαία.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ